2 mei 2008. Het was zover, de Waalse Pijl is in aantocht. Met negen personen gingen we richting Wallonië. 3 personen, Jan R, Herman en Folkert waren daar al, die stonden op een camping. Na een lange rit vol files kwamen we aan op plaats van bestemming, een prachtige omgeving. Het huis (koetshuis) waar we overnachtten stond ook op een mooie plaats tussen de bossen, echter, toen we de deuren open sloegen, schrokken we toch wel even. Het huis was niet erg netjes en het interieur was verschrikkelijk. Het huis stamde uit 1830 en het interieur ook. Na bekomen te zijn van de eerste schrik werden de kamers verdeeld en had iedereen weer goede moed.

Na een redelijke goede nachtrust (niet iedereen) ging om half vijf de wekker, het moment van de waarheid. Even met het hoofd buiten het raam, brrrrrr! 1 graad boven nul. Wat voor kleding moesten we aan. Voor mijzelf was ik er al snel uit, anderen deden er wat langer over. Uiteindelijk ging de helft in blote benen en de andere helft met beenstukken. Om precies zes uur vertrokken we bij de startplaats in Spa. Ikzelf had het al ijskoud, echter, gelukkig na een kilometer of vijf de eerste beklimming. Wat mij betreft een heerlijke beklimming van zes kilometer om warm te worden. Dit werd ik ook wel maar in de afdaling koelde je meteen weer af. Bij die eerste klim kon ik nog genieten van de werkelijk prachtige natuur. Keek je naar links, zag je de mooiste roofvogels op paaltjes zitten en keek je naar recht keek je de diepte in met prachtige mistflarden. Al snel vormden zich groepjes. Ikzelf reed met Marten omhoog. 

Na een paar beklimmingen sloten Folkert Erik en Herman bij ons aan en gingen we gezamenlijk verder. Helaas ging het materiaal bij Erik kapot en liep steeds de ketting eraf. Op een gegeven moment sloot Erik weer bij ons aan, ik keek naar hem en dacht even dat zwarte Piet naast mij fietste want hij zat onder het smeer. Opeens waren we Erik kwijt, wat bleek Erik had ketting breuk, wat einde Waalse Pijl betekende voor hem (jammer Erik je had het gehaald, maar aan zoiets kan je niks doen, even slikken en de volgende keer weer beter). 

90 km, Gineke en Clara (en kinderen) stonden aan de kant voor de verzorging (klasse dames), dit was zeker niet overbodig en na een kwartiertje vervolgden wij weer de weg. Ik zal niet iedereen vermoeien met de namen van de beklimmingen die we kregen, maar zwaar waren ze. Mijn grootste tegenstander met zulke zware ritten is altijd de kramp. Het was in dit geval ook niet anders. De eerste verschijnselen kwamen al rond de 100 km. Door veel te rekken en strekken kon ik de ergste kramp nog uitstellen tot 150 km of zoiets. Daarna werd het een lijdensweg en waar ik zeker geen oog meer had voor de mooie natuur. 

Even dacht ik niet meer verder te kunnen. Na een stop wilde ik op de fiets stappen. Alleen stapte ik verkeerd op waarna ik even later lang uit met kramp op de grond lag. De ketting was er vanaf en volgens mijn waarneming was de derailleur krom. Helaas wist Herman dit snel weer te herstellen zodat ik toch weer verder moest (goed gedaan hoor Herman). 

200 km, gelukkig eindelijk de laatste beklimming. Ik had al van anderen gehoord het was zeker niet de zwaarste. Men kreeg gelijk.Hij was ook niet zwaar maar als je al met 50 km kramp in de benen rond rijd en loopt, is zelfs bronneger zwaar. Toch kwam daar de afdaling naar Spa. Gelukkig voor mij liep die helemaal tot in Spa en hoefde ik geen trap meer te doen. Nog even een irritant lang stuk naar de finish en het was volbracht. Erik en Bert hebben tijden bij de finish gestaan om ons op te vangen. Dit was hartstikke mooi en zeker ook niet overbodig. Gelukkig stond er ook een hek waar ik me tegenaan liet vallen totaal uit gepiert. Pfffff, m’n tweede klassieker en wat een tocht. Wat mij betreft een om nooit meer te vergeten. 

Dat ik dit stukje type is het een week na de slijtage slag. Vlak na de finish dacht ik nog: ik gooi m’n fiets met een sierlijke boog in het Oosterdiep als ik weer thuis ben. Inmiddels zijn er weer twee trainingen gedaan en heb alweer veel zin in LBL. Hopelijk is het lichaam dan iets beter in conditie en hopelijk hoeft Henk er dan s’nachts ook niet af om de kramp in m’n benen er uit te krijgen.