22 mei 2004. Wij (Jelmer, Pieter, Tjeerd, Tjitte, Lybrich en ondergetekende) vertrokken op vrijdag 21 mei richting het zuiden van Nederland naar Epen waar we ons onderkomen hadden. Middags hebben wij nog even in de Limburgse Heuvels (Vijlnerbos, Ijzerenbos, Dodeman, Keutenberg, Zweiberg) gefietst. Nadat wij terug kwamen waren de overige deelnemers (Bate, Durk en Ytzen) gearriveerd. Na het drinken van een glaasje hebben wij avonds in Hotel Terpoorten (bij Ronald) een goede pasta gegeten. Wat er in ging als koek. Na het eten hebben we nog even gezeten. Vervolgens zijn wij vroeg op bed gegaan, daar de wekker op 04.00 uur stond.

Zaterdag ochtend 04.00 uur ging de wekker. Vlug douchen en naar beneden voor het ochtend eten. Wat we overigens zelf klaar konden maken, daar de herbergier niet zo vroeg op wou staan (begrijpelijk). Om vijf uur vertrokken we richting Spa. Jelmer onze reisleider wist prefect de route naar Spa. Eenmaal in Spa aangekomen schreven we ons in. We (Jelmer, Pieter, Tjeerd, Bate, Durk, Ytzen en ondergetekende) vertrokken om plusminus 06.30 uur voor de tocht van 200 kilometer. Tjitte en Lybrich vetrokken even naar zevenen voor de 160 kilometer. Het was koud. De temperatuur meter van mijn kilometerteller wees 1 graad aan. We moesten dus eerst warm draaien.

Weldra doemden de eerste heuvels op. We werden al wat warmer. Maar eenmaal boven moest je ook weer dalen (logisch). Je had dan tegenwind (noord), het nadeel was dan dat je snel afkoelde. Tot de Redoute waren wij met zijn zevenen. Na deze zware beklimming zijn wij (Bate, Durk, Ytzen en Henk R.) er vandoor gegaan. De eerste honderd kilometer vond ik lastig. De Deinumers (Bate, Durk en Ytzen) hadden de gang er maar in.  Na 100 kilometer begonnen het echte steile klimmen. Hier kwam ik beter in mijn ritme. Begon het warmer te krijgen. Hoewel het maar 12 graden was en boven op de ‘heuvels’ maar zo’n graad of 6 was. Bate had een ‘slechte’ dag. Het wou niet zoals hij wou. De rest van de Deinumers waren in goede conditie. Dit kon je ook wel merken. Maar dat mag ook wel, want ze gaan in juli de Dolomieten Marathon rijden. Onderweg hadden wij een goede verzorging. Ongeveer om 16.00 uur kwamen wij aan in Spa. Na een lekkere friesche droge worst van Durk kwamen we weer bij. De Deinumers wouden dezelfde avond nog weer terug. Daarom vertrokken ze zonder de andere deelnemers alweer richting Epen. In Epen zouden wij elkaar nog wel tegenkomen.

Omstreeks 16.45 uur kwamen Tjitte en Lybrich binnen. Alwaar ik samen met Tjitte en Lybrich een beker konden uitzoeken voor  de verst komende ploeg in ontvangst konden nemen. De beker hadden we namelijk te danken aan Jelmer. Hij attendeerde de organisators er op dat wij met een groep van 9 man uit Friesland kwamen. Vandaar de beker. En nu nog wachten op de rest van de ploeg. Uren gingen voorbij. We zaten lekker warm in de auto. Vanuit de auto zagen we een ‘wielrenner’ zich omkleden in de buiten lucht. Meneer stond er poedelnaakt bij. Waarop Tjitte de luchthoorn pakte en toeterde. Wat allemaal wel niet kan. We zijn niet pruts maar .... Ik heb dit eenmaal eerder meegemaakt en wel in de Marmot van een aantal jaren geleden. Hier was niet een onbekende die poedelnaakt er bij stond. Het was namelijk onze huidige voorzitter. Omstreeks 18.50 uur kwam in één keer Pieter alléén aan fietsen zonder zijn begeleiders. Waar waren ze gebleven de sub toppers. Ongeveer een kwartier later kwamen ze Jelmer en Tjeerd dan eindelijk aan. Ze werden met veel lawaai binnengehaald. O ja heren de foto’s van de beklimming op de Redoute zijn nog in Spa. O en nog iets Tjeerd had last van zijn linker … waardoor hij moeilijk …. Maar wie weet is dit nu inmiddels opgelost.

Omstreeks 20.30 uur waren we weer in Epen, waar we een pilsje pakten op de Waalse Pijl. De heren uit Deinum waren al vertrokken. Tijdens de dronk reikte Jelmer ons nog een leuk presentje uit. Het betrof een plaquette met een persoonlijk opschrift. Dit werd alom door iedereen gewaardeerd. Ronald de herbergier vroeg nog al we wat wouden eten. Het antwoord was volmondig Nee. We gaan een vette hap halen in snackbar even verder op. Zo gezegd zo gedaan. De één een bak of puntzak patat en de ander een broodje hamburger en kroket en/of slaatje. Het vet percentage werd weer aangevuld. Na de vette hap keerden we terug naar het Hotel alwaar we nog één biertje dronken. Nou sommigen konden het biertje er niet meer inkrijgen. Het was onderhand 23.15 uur geworden en we gingen slapen. Mijn slapie (Tjeerd) was binnen een minuut vertrokken. Hij kon nog net zeggen wat zijn mijn benen blij, ze liggen.

De volgende ochtend 23 mei werd de thuisreis aanvaard en waren mooi op tijd weer bij moeders de vrouw. Het was een geslaagde tocht, alleen wat koud vond ik.