Deze prachtige Waalse klassieker door de Ardennen staat ook wel bekend als de “zwaarste” van Europa. De langste afstand van deze toereditie is ruim 200 km en bevat 22 hellingen, waarbij sommige zeer zware (ruim boven 20%). Al een aantal jaren ontbrak deze klassieker op de agenda van onze fietsclub, vandaar dat besloten werd om deze toerklassieker in 2004 opnieuw op te nemen. Dit is geen slechte keus geweest, want 9 liefhebbers vertrokken vrijdag 21 mei richting het zuiden.

De deelnemers waren: Tjitte de Vries, Lybrich Schakel, Durk Blauw, Bate Kleiterp, Ytzen Kuiphof, Henk Ringersma, Tjeerd Veninga, Pieter Dijkstra en Jelmer Dijkstra. Rond 09.00 uur ’s morgens vertrokken we uit Leeuwarden, met uitzondering van de Deinumers die ’s middags afreisden. In twee auto’s (jawel; efficiënt gebruik van de vervoermiddelen) leidde de reis naar Epen in Zuid Limburg, alwaar wij verbleven in Hotel Terpoorten bij de familie Jonkers. Na een aantal jaren dat we dit Hotel niet bezocht hadden, waren zij blij ons weer eens te zien.

Om toch nog even te kunnen wennen aan het klimmen en dalen, besloten we ons halverwege de middag om te kleden voor een trainingsrit in het Zuid-Limburgse heuvellandschap. Diverse oude bekende kuitenbijters werden overwonnen zoals Camerig, Vijlenerbos, Eyserbosweg, Dode Man en natuurlijk mocht de Keutenberg niet ontbreken. Na een lekkere warme douche werd het natuurlijk hoog tijd dat we het vochtgehalte op peil moesten brengen. Na een  aantal “Meibokjes”, “Oud Bruin” en andere versnaperingen gingen we met z’n allen aan tafel. De kok van het hotel had een koolhydraatrijke maaltijd voor ons bereid. Na flink gebunkerd te hebben werd er de tocht nog even doorgenomen en besloten we redelijk vroeg naar ons nest te gaan, want de volgende dag moesten we om 4.30 uur al weer ontbijten.

Na de wekker een flinke dreun te hebben gegeven, de slaap uit de ogen gewreven, constateerden we een strak blauwe lucht. Dat was een flinke meevaller, echter bij helder weer is het vaak koud ’s morgens. De temperatuur was tegen het vriespunt !!!! We hoefden nog net niet het ijs van de autoruiten te krabben, maar daar mankeerde niet veel aan. Maar goed, tegen de kou kun je je kleden en regen zaten we niet op te wachten. Met een afscheidssignaal uit de meegebrachte luchthoorn van Tjitte (waarschijnlijk was op dat moment het hele hotel wakker) vertrokken we richting Spa in België.

Na ons te hebben ingeschreven en de nodige sanitaire sessies vertrokken we met ongeveer 2 graden op de thermometer naar de eerste beklimming, namelijk de “Maguisard”. Deze was al direct buiten Spa, zodat we met half bevroren vingers en tenen gelijk al in de beugels moesten. Voordeel was dat je bovenaan de beklimming redelijk op temperatuur was. Maar deze warmte maakte snel plaats voor striemende kou in de afdaling naar Remouchamps. Kenners van de Ardennen weten dan dat de “Redoute” snel zal volgen.

Nu is deze puist van ruim 20% in het middelste stuk in het begin van deze klassieker goed te doen, immers de verzuring had nog niet toegeslagen.

Vlot na de Redoute kwam er een splitsing in onze groep. De drie Deinumers met in gezelschap van Henk R. (Rocket) hadden schijnbaar toch meer trainingsarbeid verricht en verdwenen gestaag uit ons zicht.

In plaats van een tandje bij te zetten om de achtervolging in te zetten, leek het ons verstandig om eigen tempo aan te houden. We hadden nog heel wat km. voor de boeg en daarbij nog veel zware beklimmingen. Na 50 km. arriveerden we bij de eerste stempelpost. Na een paar lekkere bakken warme koffie en door de organisatie beschikbaar gestelde koeken en wafels vervolgden we onze tocht.

Na zo’n 35 km kwam de volgende stempelpost in het zicht. Om deze post te bereiken moest wel eerst de “Roche a Frene” worden overwonnen. Deze vrij lange en steile beklimming verdient dan ook het predikaat “zware jongen”.

Inmiddels was het wel 4 keer warmer dan bij de start, dat klinkt natuurlijk wel leuk, maar 4 keer 2 is nog maar 8 graden en dus beslist geen korte broekenweer. Echter de doorgewinterde Belgen dachten daar anders over, sommigen waren wel heel ’s zomers gekleed in een korte wielerbroek en een shirt met korte mouwen (brrrrrrr…) Wij hadden geen spijt van onze keuze door een jack en lange wielerbroek aan te trekken.

Halverwege aangestoken voor een bakje soep en niet onbelangrijk even onze tenen opgewarmd bij de verwarming. Na ongeveer een kwartier kregen we toch het gevoel in onze tenen terug. De lange saaie beklimming van de Basse Bodeux volgde, daarna de Mont le Soie en nog een paar andere heuvels kwam het klapstuk van de dag, namelijk “Le Stockeu”. Een ongelooflijke steile puist, met een stuk van maar liefst 25%. Hier hoef je niet achter op het zadel te gaan zitten, want dan loop je de kans dat je een “wheely” maakt. Inmiddels was Pieter al aan de top van deze beklimming om ons (Tjeerd en Jelmer) op de gevoelige plaat vast te leggen. Hierna kwamen de beklimmingen rap achter elkaar: Wanner anval, en deCoo, zie foto en de  Haute Levee en tot slot de Rosier.

Plotseling hoorde ik een kreet achter mij en Tjeerd sprong als een klipgeit van de fiets. Wat was er gebeurd….??? Blijkbaar had hij met zijn nieuwe Koga een oneffenheid in het wegdek geraakt, waardoor zijn edele delen flink door elkaar geschud waren. Kermend van de pijn probeerde hij “ut saakje”weer in gareel te krijgen. Na een paar pijnlijke kilometers leek het gelukkig wel weer te gaan.

Het was rond half zeven dat we de finish in Spa bereikten, De snelle jongens waren toen al een paar uurtjes binnen en ook Tjitte en Lybrich hadden de tocht probleemloos volbracht.

Terug in het hotel in Epen na een bezoek te hebben gebracht in de plaatselijke snacktent werden de trofeeën uitgereikt. De op naam gestelde herinneringen werden met een passende toespraak overhandigd aan de volbrengers van deze zware klassieker.