22 mei 2004. Dit zou mijn 5e tocht voor het Klassiekerbrevet worden. Men had mij al gewaarschuwd voor een zware rit. De Omloop Het Volk had ik op 24 april gereden. Dat ging in goede weersomstandigheden, met een aangenaam groepje, kortom een gezellig dagje fietsen. Dit zou andere koek worden…

Op Hemelvaartsdag was het nog 24 graden en prachtig weer. Een stacaravan gehuurd met het gezin op Camping Spa d'Or in Sart-lez-Spa, 8 km van Spa. De dag voor de Waalse Pijl was het 's  ochtends al noodweer en steenkoud.

Zaterdag bij de start klokslag 06.00 uur stond het kwik om het vriespunt op de Reine Astrid! We hoorden van andere fietsers dat ze moesten krabben. Enfin, in een leuk groepje gestart met 4 mensen uit Boekel(Van Uden) en een Belg. Na  een paar kilometer al de Maquisard. Dat deed me denken aan een echte Tour-beklimming. Een goede opwarmer. De lange afdaling naar Remouchamps was een verschrikking. De bloemen stonden in mijn ogen en pegels op mijn neus! De chilling factor zorgt ervoor dat temperatuur aanvoelt als 15 graden onder nul. Dit zou feitelijk de hele dag zo blijven: warm bij het klimmen, en steenkoud bij de afdalingen.

Ze hebben daar de heuvels bekeken via een "Cotacol"-beoordelingssysteem.De Cote de la Redoute(249 pnt) is nog vriendelijk voor je zo vroeg na de start. Al had ik eigenlijk een tandje te zwaar staan op 17 km na de start. De Brabanders wisten toch goed de weg. Toch makkelijk. De Cote Les Forges, waar Steven Rooks zijn triomftocht begon in LBL-'83,  ging ook nog wel redelijk. Maar er zitten heel veel onbekende beklimmingen in de Waalse Pijl die je op zo'n dag redelijk kunnen slopen. Bijvoorbeeld de Cote d'Avister(216pnt) bij Mery na 44 km. Een steile wand omhoog, die ik herkende van een campingverblijf in 2002. Toen ging ik na een trainingsritje meteen weer rechtsomkeerd!

Af en toe was het even zoeken naar de juiste weg.Het mooie logo van De Waalse Pijl, waar de 'W' in is verwerkt, is op een afstandje moeilijk te onderscheiden. Gaat de pijl nu links of rechts? Bij Plainevaux moesten we nog een tijdje voor Reinier Groenendaal spelen bij wegwerkzaamheden, dwars door het puin! Maar wie Parijs-Roubaix heeft meegemaakt klaagt eigenlijk nooit meer!

Na de eindeloze Col de Roche en Frene was de eerste stempelpost. Er werd de hele dag voor voldoende eten en drinken(Spa!) gezorgd. Ik ging verder met drie man uit Medemblijk, Andijk en Wervershoof. Ervaren rotten die de hele tijd gezellig kletsten. De laatste was een keer als 2e gefinished tijdens een Alternatieve Elfstedentocht. Ik werd op het glooiende tussengebied bij Cote de Borlon ingehaald door Ton Koning uit Volendam. Die had ik ontmoet op de Klimweg in Schoorl, een week eerder. Volgens eigen zeggen had Ton de Waalse Pijl al eens een keer in een gemiddelde van 31 km uitgereden. "Dan ga ik niet met jou mee!", had ik geantwoord. Ton had wel een raar blauw aangelopen gezicht…    
Op de Cote de Mont-le-Soie(215 pnt) na 142 km kreeg ik het per traditie heel zwaar. Meestal krijg ik in het midden van een klassieker te maken met een inzinking. Vrouw Ingrid gebeld. Zij was met de kinderen naar het attractiepark in Coo. Daar zouden we bij mekaar komen als "meeting point".  "Het wordt later dan 14.45u, want het is heel zwaar!"

Merkwaardig genoeg begon ik na het koude winderige Duitstalige gebied bij Recht pas goed te rijden. Het leukste moest nog komen! Na de Cote de Ligneuville vroeg ik aan iemand wanneer de Stockeu begon. "Well, first you get the "Waterfall"(Wanneranval), then have to take the "Stuckoe" and at the end you get the "Deer the Coe!" In sappig Texaans en met een doorzichtig regenjasje met de Stars ans Stripes reed hij met wapperende grijze haren weer hard door…

De finale is magnifiek! In het plaatsje Stavelot na 170 km zie je al een groepje fietsers stilstaan. De beruchte Col du Stockeu(340 pnt) Zij hebben misgeschakeld. De allerzwaarste beklimming van de Ardennen! Het gaat hier meteen 20 % omhoog, en blijft dat eigenlijk doen tot het Monument van Eddy Merckx. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Maar van de fiets af: "No way!" Op je tanden bijten, en op de 42/23 omhoog. Daarna viel De Cote de Wanne nog wel mee. Al was ik  wel blij dat ik het "kerkie" zag bovenop de beklimming. Na de afdaling ging het heel snel naar Coo. Daar kwam ik inderdaad even voor 14.40 uur aan op het parkeerterrein. Het gezin zat nog lekker in de achtbaan te zwieren.

Vrouw Ingrid heeft vervolgens halsbrekende toeren verricht door de auto de Thier de Coo(322 pnt) op te sturen, langs haarspeldbochten, motors en dalende mountainbikers. Complimenten! Deze beklimming is natuurlijk na 185 km ook loodzwaar, maar ik werd goed omhooggeduwd door Marissa(12), Jesper(10), en Bryan((8). Als je boven bent denk je: "Yes! Die zit in de pocket!"  Al wachten de Haute Levee(201 pnt)en de Le Rosier(271 pnt), nog op je: je komt nu in bekend gebied.

Om te illustreren hoe de omstandigheden waren, op de zuidkant van de beklimming van Le Rosier was het 24 graden. Dan ga je dus weer zweten. Meteen daarna was het tijdens de afdaling in de bossen naar Spa  niet warmer  dan 5 graden!

Om 16.45 uur de finish bij Institut d'Hotellerie op avenue Reine Astrid in Spa. En de hereniging met het gezin.

Al met al een fantastische klimklassieker La Fleche de Wallonie of Die Wallonischer Pfeil met 3.835 m. hoogteverschil de allerzwaarste klassieker tot nog toe!

Op naar de 6e  Klassieker voor mijn brevet, en niet de minste: Parijs-Roubaix op 13 juni, drie weken later. "Ik heb er zin an !"