Bij die boom stap ik af. Ze bekijken het maar. Het blijft maar stijgen, het houdt niet op. M'n hoofd lijkt een snelkookpan in de kokende zon. Het is 30 graden. Waar is die boom? Ik stop gewoon bij de volgende. Ze bekijken het maar met dat klassiekerbrevet. M'n benen kunnen niet meer… alsof iemand er tegenaan staat te beuken. Ze bekijken het maar… Ik zie geen boom meer, ik ben boven.

”Hij is gek”, zei een van de zwoegende rijders in de slotklim van de Rosier tegen me. Hij wees naar zijn vriend die iets voor hem reed. “Hij zei dat de Waalse Pijl een goede voorbereiding was op Luik - Bastenaken - Luik… De malloot.” Zijn woorden kwamen er hortend en stotend uit. Hij zat kapot, net als de meeste mensen op de Rosier. Er werd nog maar weinig gepraat. Iedereen zwoegde naar boven. De Waalse Pijl was zwaar. “Het is de zwaarste tocht van de Benelux”, zei de man van de organiserende vereniging 'Cyclo Spa' niet zonder trots. Lachend zette hij de laatste stempel op mijn controlekaart.

Ik weet niet of 'De Waalse Pijl' echt de zwaarste tocht van de Benelux is. Ik heb ze niet allemaal gereden, maar van de klassiekers die ik in de Benelux heb gereden, vond ik 'De Waalse Pijl' absoluut de zwaarste.

Geen muur

De fietser op de Rosier had in zoverre gelijk dat de Waalse Pijl als voorbereiding geldt voor Luik - Bastenaken - Luik. Maar dan voor de profs. Zij rijden deze semi-klassieker de woensdag voor 'La Doyenne'. Toerrijders kunnen dat beter niet doen, want de toerversie van de Waalse Pijl is heel wat zwaarder. Niet alleen zitten de bekende klimmen van Luik - Bastenaken - Luik er in, zoals de Redoute, de Wanne en de Rosier, maar ook nog eens de Stockeu en de Thier de Coo, de twee zwaarste beklimmingen van België. Opvallende afwezige is de Muur van Huy die bij de professionals een prominente rol speelt. We reden op een gegeven moment slechts 10 kilometer van Huy, maar de Muur deden we niet aan. De oorzaak hiervan ligt in de geschiedenis.

De Waalse Pijl ontstond in 1936, toen twee Brusselse journalisten met het idee kwamen een wielerwedstrijd te houden tussen de twee Waalse steden die het verst uit elkaar lagen: Tournai en Luik. Dat idee hield slechts drie jaar stand. Sindsdien kende het parcours talloze wijzigingen. Elke Waalse stad heeft wel eens als vertrek- of aankomstplaats gefungeerd. Pas in 1983 werd Huy als finaleplaats geïntroduceerd en dat is sindsdien zo gebleven. De toerversie van 'Fleche de Wallonie' dateert echter van 1978. Toen reed de Waalse Pijl nog van Verviers naar Verviers, de buurgemeente van Spa. De routewijziging van de profs, plaatste de organiserende organisatie 'Cyclo Spa' voor een probleem, maar ze kwamen er uit. Ze maakten een parcours rondom Spa met hetzelfde karakter als de profversie. Dat betekende dus forse klimmen en mogelijkheden hiertoe waren er genoeg rondom Spa en Stavelot.

Rotberg

Opvallend aan de tocht die op 31 mei 2003 werd verreden was de grote hoeveelheid buitenlanders die meereed. De Belgen waren veruit in de minderheid. Onderweg kwamen we van alles tegen: Duitsers, Denen, Noren, Zwitsers, Fransen en natuurlijk Italianen.

Het beschrijven van de tocht komt al snel neer op een opsomming van bergen. Ik beperk me daarom tot slechts een paar van die puisten. Zo doemde na 17 kilometer La Redoute al op. Twee keer had ik die berg al beklommen en beide keren was dat niet in één keer gelukt. Telkens moest ik halverwege even op adem komen. Maar nu moest het lukken. Die rotpuist was van mij. Het was zeven uur 's ochtends en nog mistig. De weg was nat van de onweersbui van de nacht ervoor. Ik ging onder het bruggetje bij Remouchamps door, spaarde me op het eerste deel en kwam vol goede moed bij het eerste steile stuk. Zonder naar de kleinste versnelling te schakelen - die was voor noodgevallen - was ik voor ik het wist het eerste steile stuk voorbij. Ik reed rustig door, zodat ik op adem kon komen. Toen het laatste stuk. Ik lachte naar de fotograaf die boven stond. Het was gelukt.

Maar La Redoute sloeg meedogenloos terug. De afdaling - rechtsom en niet zoals bij Luik - Bastenaken - Luik linksom - lag bezaait met steenslag. Ondanks de 8 bar in mijn banden, reed ik binnen een kilometer twee keer lek. Eerst de voorband, vervolgens de achterband. Rotpuist.

Apotheose

De apotheose van de Waalse Pijl ligt tussen de 175 en de 180 kilometer. Eerst krijg je de Stockeu voor je kiezen, vervolgens de Wanne en tenslotte de Thier de Coo. Een bijna misdadige opeenvolging van martelingen. De Stockeu is een muur die niet ophoudt. Het is klauteren en klimmen tegen percentages tot 20 procent. Pas na een kilometer wordt de Stockeu weer vlakker om vervolgens weer omhoog te gaan. Toch bleef het merendeel van de mensen op de fiets zitten. Een enkeling liep. Ze betaalden de tol op de Wanne. Dat is op zich een minder zware berg, maar met de Stockeu in de benen, was het voor velen een te zware opgave. De mensen stapten bij bosjes af. Ik wist die neiging gelukkig te weerstaan.

Toen nog de Thier de Coo, persoonlijk vond ik dat de zwaarste klim. Het is een smal pad het bos in. De eerste kilometer is ook hier een klauterpartij tegen percentages tot 15 procent, maar het venijnige komt daarna. De klim wordt even wat vlakker met 9 procent om na een bocht nog eens met 20 procent omhoog te gaan. De organisatie maakte het wat makkelijker om na dat steile stuk een controlepost te plaatsen. Hierdoor kon je op adem komen voor de laatste kilometer van de klim, die overigens wat minder steil was.

Bij Luik - Bastenaken - Luik mag je de laatste dertig kilometer afdalen. Bij de Waalse Pijl moet je in de laatste 25 kilometer ook nog eens de Haute Levee en de Rosier bedwingen. Dat gebeurde op het tandvlees, want de Waalse Pijl is wat betreft zwaarte een vijfsterren klassieker. Overigens ook wat betreft de organisatie en de omgeving.

Alleen wat minder geschikt als voorbereiding op Luik - Bastenaken - Luik.

De beklimmingen van de Waalse Pijl