29 mei 2003. 3600 hoogtemeters. We hebben deze rit twee jaar terug al gereden, maar het venijn zit hem dit keer in de staart: daar het logement op een andere locatie is, zijn de laatste 40 km nog onverwacht zwaar: constant op en af en soms best steil. Neenee, we werden niet gespaard door de parcour-uitzetters.
 

De Taunus is een prachtige fietsomgeving!! Jammer van het noodweer op de Feldberg. Twee jaar terug er ook al niet lang kunnen blijven omwille van het weer en nu weeral niet. Derde keer goede keer misschien? Gezien het de laatste rit was heb ik veel gewacht op de clubgenoten en daarom was dit voor mij de lichtste rit van de vier, maar het parcours is dat zeker niet! Buiten de Feldberg geen echt lange hellingen maar constant op en af en na een zware fietsweek begin je dat toch te voelen.

Zon en warm, maar de laatste twee uur in onweer en zware regen. Toch jammer om zo te moeten eindigen. Ook voor Freddy en Greta is het bordje vol en wij ontvangen ze onder applaus en in de regen. Ze zijn moeten diep gaan en hun bobijntje is af maar ze zijn niet alleen. Proficiat!

Onze Willy zit bij onze aankomst al een lekker frisse pint te nuttigen op het terras. Hij heeft zich als een echte wegkapitein ontfermt over Frank uit Schelle en dit gedurende de ganse de week. Deze laatste rit hebben ze samen met een groepje een pijltje en daardoor wat kilometers gemist maar ik denk dat ze daar niet echt om gaven. Frank is de zevende Vlaming van het busgezelschap en een uniek exemplaar maar met het hart op de goede plaats. Zonder Willy had hij echter gegarandeerd in zijn ongeluk gelopen. Voor Willy nu nog de Amstel en dan is hij ook klaar.