2007. Jan Hayo en ik zijn nu inderdaad echte flandrianen. Dankzij de steun en verzorging van Geert (ploegleider) en Eike (verzorging) werd het ons mogelijk gemaakt om de Ronde van Vlaanderen te fietsen. Wij zijn hun hier dan ook erg dankbaar voor. Het enige wat moesten doen was de pedaaltjes rondtrappen.

Ik vermoed dat Jan Hayo wellicht ook nog een stukje wil schrijven. Vandaar dat ik het maar kort houdt met hier en daar een opmerking die ik nodig acht. Anders blijft er voor Jan Hayo niets meer te schrijven over. Uiteraard schrijf ik graag een stukje over een onvergetelijk weekend. Allereerst net als Erik natuurlijk met enorme dank aan Geert en Eike Uneken. We werden als "profs" behandeld en in de watten gelegd.

De heenreis duurde lang vanwege de enorme drukte op de weg. Nadat in de eerste bocht alle paaseieren (chocola) van Erik door de camper waren geslingerd trad Eike even kordaat op. Erik's eieren werden handig weggemoffeld en ons resten slechts koolhydraten. 's Avonds werd heerlijke macaroni gegeten en na een korte nachtrust was the Emperor om vijf uur al aan de "dope". Een half uur later was ik zelf de klos.

's Morgens ben ik, zeker als het zo vroeg is, een slechte eter. Ploegleider Geert predikte echter yoghurt met muesli, cruesli etc. Half kokhalzend liepen mijn broekspijpen vol maar het kon niet anders volgens the captain. Het is dan een verademing om om half zeven in het donker naar de start te rijden. Nadat we waren gestart en lekker warm was gedraaid voelde ik me langzamerhand weer een normaal mens worden. De beentjes draaiden lekker en we naderden de eerste kasseienstrook..................(lees Keizer)

Nadat ik the Emperor weer had teruggevonden, enigszins rafelig, bloederig en wat bleekjes, konden we weer verder. Uiteraard eerst wat mentaal geluld waarop Erik al snel vastberadenheid toonde en stelde "we rijden hem uit"!!!  Zelf had je het gevoel na zo'n kasseienstrook een acute hersenschudding te hebben opgelopen (voor voetballers een vergelijkbaar gevoel  als je een bal verkeerd op je kop hebt gekregen).

De eerste beklimmingen gingen goed en we kwamen via een redelijk tijschema door op de Paterberg. Alhoewel daar vroeger een pater zal hebben gewoond heb ik nadat mijn ketting er af vloog (dat krijg je als je doorschakelt terwijl je al op het kleinste verzet rijdt) die kerel stevig vervloekt. 

Het mooie van deze koers is dat je kan aftellen. Nadat de Paterberg was geweest (op een groot spandoek staat dan no. 6) weet je dat je nog 12 hellingen heb te gaan. Na ons over de Oude Kwaramont, de Berendries, de Taaienberg, de Kluisberg, de Wolvenberg etc. hadden gevochten gingen we uiteindelijk op weg naar de Muur van Geraardsbergen (no. 17).  Een kuitenbijter die je nooit meer vergeet. Ongeveer zo'n steile wand die je vroeger op de kermis tegenkwam en waar je op de motor "rond" reed. Erik en ik legden hem echter plat!!!! Fietsend kwamen we boven. Over de snot, het vele kwijl en de pijn zullen we het maar niet meer hebben. De Bosberg werd vervolgens overwonnen en we maakten een triomftocht naar Ninove.

Daar wachten Geert en Eike en volgde er een warme begroeting. Je voelt je je een wereldveroveraar en een geweldige fietser. De ontnuchtering komt snel. De douches zijn koud!! Shit, Shit, shit.

De boilers zijn natuurlijk leeg zeg ik tegen Erik, er waren natuurlijk honderden voor ons.....................bagger!!. Dit weekend vergeten we echter nooit weer!!

Nogmaals met enorme dank aan Geert en Eike!!!!  

Erik, fietsmakker het was geweldig!

Computerinformatie: afstand 266 km, topsnelheid 64 km, duur fietsen 10.45 uur, gemiddelde snelheid 24,9 km.    

Het was een leuke tocht, een die me zeker zal bijblijven. Ik was er geen voorstander van om koste wat het kost om bij elkaar te blijven. De ploegleider besloot anders. De eerste 90 km verliepen vlekkeloos. Na ca 90 km kwam de eerste kasseienstrook. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik heb direct de kasseien gekust! Ik ben nu eenmaal een romanticus. Dit was het begin van de reeks "wachtjes" voor Jan Hayo. Na elke klim was Jan Hayo eerder boven dan ik en moest dus inhouden. Ook op de vlakke stukken als we alleen kwamen te zitten deed Jan Hayo het vuile werk. Dit had niets met mijn escapade met de kasseien te maken. Ergo Jan Hayo was in bloedvorm. Daarnaast fietst hij natuurlijk gewoon beter als ik. 

Uitspraak: echte klasse verloochent zich niet.

Na regelmatig overleg hoe we verder zouden fietsen, ik wilde dat Jan Hayo voor eigen kansen zou rijden, hij wilde samen over de finish komen, hakte de ploegleider de knoop door. Jan Hayo moest alleen verder gaan om in ieder geval voor 19.00 uur binnen te kunnen zijn. Uitspraak ploegleider "doe redst die wel, he". Ik zei dat ik sowieso binnen zou komen, ik kon immers altijd nog lopen. Wat ik niet kon was een lekke bandje vervangen, omdat mijn liefje "de kasseien" mijn hand niet wilde loslaten.

Aangezien Jan Hayo continu op mij gewacht had kon ik het niet verkroppen dat hij door steeds te wachten op mij niet op tijd zou binnen komen. Samen zijn we toen in hoog tempo over de kasseien geraasd en de Muur? Welke Muur? Ooh dat viaductje met die kerk, die hebben we snel achter ons gelaten. Net als in de koers van de profs zijn Balan (JHS) en Hoste (EK) samen naar de finish gereden.  

Wie de tocht heeft gewonnen weet elke wielerliefhebber.