Hoe het begon........

Op 1 januari 2006 om 02:00uur werd het idee geboren om de Ronde van Vlaanderen te gaan fietsen. Ik was er zelf niet bij maar ik denk dat enig gerstenat toch wel bijgedragen heeft aan het enthousiasme wat daar in die nacht aan de dag werd gelegd. Wat is het toch raar dat alles in benevelde toestand zo gemakkelijk lijkt. In eerste instantie zouden er 3 a 4 personen deelnemen aan de tocht der tochten. We roepen al jaren dat de Tour des Flandres veel te vroeg in het seizoen komt. Vorig jaar op 14 april de Amstel Gold Race was al zeer vroeg voor wielertoeristen en nu nog 2 weken eerder, daar was menigeen toch van onder de indruk.

Toch maar voorzichtig laten vallen richting mijn Gineke dat ook mijn belangstelling wel gewekt was voor een “tochtje in België”. “Moet je zelf maar weten”, was het antwoord. Zeer blij met het aanmoedigende antwoord werden de aanvalsplannen gesmeed. Getraind moest er worden. Dus Gien dat betekend dat ik elke zaterdag en zondag aan de bak moet, in weer en wind en bij elke temperatuur, zin of geen zin. Na de ronde doe ik het dan weer wat rustiger aan, en is er wel weer tijd voor de tuin en andere klusjes in en om het huis. Aldus geschiedde.

Verder moet de inwendige mens zeer goed verzorgd worden. Van een collega had ik de tip gekregen om s’morgens voor de wedstrijd een pot honing naar binnen te gieten. (bedankt Harry) Daar heb je dan de hele dag profijt van. Dus een heel krat proviand ging mee. 18 energierepen, 6 gelletjes voor onderweg, 3 pakken glacé paaskoekjes met mega veel koolhydraten, een paar pakjes druivensuiker, blikjes cola enz. enz. en een blik pinda’s en borrelnootjes voor na die tijd (zout weer aanvullen) mocht ook niet ontbreken. Johan begon onderweg van Veendam al te eten en bood zijn bijrijder (Bert) continu de nodige zoetigheden aan. Maar Bert bewoog zijn mond alleen om de ene na de andere anekdote eruit te gooien. Johan had maar wat graag een grote berliner bol bij Bert naar binnen gepropt om een paar minuten rust te gunnen aan zijn toch al getergde oren. Maar wat blij kwamen ze 5 uur later in België aan!!!!!!

Sievert had ons wel een beetje voorbereid maar dat het zo erg zou zijn had ik niet verwacht. Het voelde alsof mijn edele delen tot appelmoes werden gebeukt. Gauw maar even verzitten. Ook de polsen krijgen het zwaar te verduren. De bidons lagen her en der verspreid over het wegdek, ze trilden gewoon uit de houder!. Ik heb toen het advies van de experts maar proberen op te volgen, en op de grote plaat zo snel mogelijk erover heen. Wat een verademing als de steentjes dan weer ophouden. Daarna nog twee kleine strookjes, en daar doemde de eerste helling (de Molenberg) op na 145 km, 14% stijging en jawel met kasseien. De benen hebben al de nodige kilometers te verwerken gekregen, en echt in een klimritme kom je ook niet doordat de helling maar 500 meter lang is, kortom redelijk zwaar. Daarna de Wolvenberg, gelukkig asfalt, maar wel 17% omhoog. Dan volgt er een stuk van 19 km vlak, en na 170 kilometer gelukkig weer een stempelpost. Sievert en ik waren al lange tijd bij elkaar en hebben de hele tijd rustig doorgefietst om de achtervolgers weer bij te laten komen, die hadden een lekke band en een aanrijding gehad. Wiel helemaal krom van Jan zijn fiets, die door een plaatselijke fietsenmaker weer redelijk is hersteld, en ook nog eens voor niets. Geweldige mensen die Belgen. Dus het duurde even voor die weer bij ons waren. Een ander groepje van de Veendammer Asfalt Vreters hadden de stempelpost gemist en zijn doorgereden. Tijdens het stempelen kwam Sievert met de opbeurende woorden “we zitten onder de 100 kilometer Herman”, waarop een Belg opmerkte dat het de vorige keer ook 20 km meer was als de beloofde 260 km. Na snel rekenen bleef er nog 110 km te gaan, “daar word je nu echt vrolijk van”, riepen we in koor. Het moraal werd direct weer de kop ingedrukt. Ik had het mentaal inmiddels wel zwaar te verduren gehad. Sievert beurde me op en vertelde: “Erik zei tegen mij, dat als je helemaal kapot zit en niet meer verder wilt, denk dan aan je kinderen en ga voor hen deze beproeving volbrengen”. Daar heb ik nog menig keer aan gedacht gedurende de dag. Ik heb potdomme niet voor niets 3 maanden ervoor getraind! Dus recht zo die gaat!!!

Op de laatste stempelpost was het nog 21 kilometer en drie hellingen. Ik heb me daar eerst maar volgepropt met alles wat ik nog in de zakken had. Isostar had weer goede zaken gedaan met zijn energierepen. Ik heb er wel 20 gegeten die dag plus alle wafels die me onderweg werden aangeboden. Ik zou een moord doen voor een zakje friet met veel zout en mayonaise. Straks maar bij de finish. Als je nog 21 km moet gaan dan komt het vertrouwen wel dat je het haalt, ik zag wel op tegen de drie hellingen die nog  gingen komen. Vooral de Beroemde MUUR van Kapelberg boezemde mij angst in, maximaal 20% omhoog en 1000 meter. Desnoods ga ik hem helemaal lopen. Maar mijn angst bleek ongegrond, het was zwaar maar ik kon hem helemaal naar boven door blijven fietsen, en daarvan krijg je toch wel enorm veel zelfvertrouwen. Alleen de Bosberg bleef over. Ik had al diverse malen naar het publiek geroepen of ze mijn fiets wilden kopen (was een leuk grapje gebleken bij Luik-Bastenaken-Luik) dat hield bij mezelf de moed erin. Boven op de Bosberg stonden mensen met van die grote koeiebellen te klingelen en de wielrenners naar boven te schreeuwen, dat geeft je toch een extra stimulans. En ineens stond daar Eddy, zijn derailleur was in de spaken gekomen ofzo, zijn fiets dus naar de mallemoer en hij kon niet meer verder. Dat was op 10 km voor de streep. Dat is pas balen, ben je er bijna gaat je fiets kapot!.