Er was gezegd dat de Ronde van Lombardije de zwaarste zal zijn. Maar als je een Milaan - San Remo  met windkracht 5 tegen in de benen hebt kan het alleen maar meevallen.

‘s  Morgens om 7 uur, net als meeste al onderweg zijn, gaan Erik (vd Lagemaat) en ondertekende van start. Na drie kilometer vlakke weg gaan we rechts af en meteen beginnen we aan de eerste klim lekker je eigen tempo zoeken en rijden maar tijdens de klim halen we diverse medefietsers in. Boven op de top wachten ik op Erik en besluiten Anton ,Sjaak en Tom met ons verder te rijden zodat gezamenlijk de afdaling ingaan.

Halverwege werd er gewerkt aan de weg en stonden er meerdere fietsers te wachten tot de weg weer vrij gegeven werd. Helaas sloeg het noodlot toe Cees (ondertekende) reed voorop in de afdaling in een bocht lag er olie op de weg en ging ik onderuit. Volop mijn linker zij. Opstaan, fiets pakken en …toch maar weer even gaan liggen, alle lucht weg en de hele zijkant in elkaar. Even een grote vloek en een eerste onderzoek door Anton (hij is cardioloog In het Gemini ziekenhuis in Den Helder). Niets gebroken, rustig weer op de fiets en weer verder. ‘s’ Avonds in het hotel hoorde wij dat er deze dag 7 valpartijen waren, waarvan 1 in dezelfde bocht waar ik lag.

Op naar de volgende klim, het dak van de Klassiekerweek, Paso di Valcava naar 1340 meter een hele mooie klim maar de afdaling was een drama: slechte weg, veel takken op de weg en 18 procent naar beneden. De route bleef op en neer gaan en na een 120 kilometer vonden we het tijd voor de lunch. Op het terras van een klein restaurantje bestelden wij 2 koffie een bord pasta en nog 2 cola per persoon voor nog geen € 7,- . Wat willen wij Hollanders nog meer?

Nadat we net onderweg waren reden Erik en Sjaak verkeerd. Na een kwartier wachten besloten we maar met zijn drieën rustig verder te rijden, in de hoop dat ze ons weer in zouden halen. Inmiddels reden we langs het Como meer en hadden de weergoden een leuke verrassing voor ons, een onweersbui die bleef hangen. Omdat wij het onverantwoordelijk vonden om door te rijden zijn we een café ingestapt om door te warmen. Na een kwartier reden Sjaak en Erik langs. Als een stel verzopen katten kwamen ze ook binnen. De dame achter de bar werd steeds chagrijniger. Nu had ze 5 doornatte mannen in haar tent en was de vloer een waterballet. Om 4 uur heeft ze ons eruit gegooid en konden we in de regen verder. Meteen begon de klim naar de Madonna del Ghisallo,

                                             Voor mij het hoogtepunt van Lombardije

Omdat we in tijdnood dreigen te komen hebben we het bezoek aan het kerkje niet te lang gemaakt maar ik kom hier zeker nog eens terug. 

Dat het krappe sokken zou worden wisten we inmiddels al. We moesten voor 20.00 uur aan de laatste klim zijn begonnen anders zou het te donker zijn voor de laatste afdaling. Ondanks dat de krachten uit mijn lijf vloeiden door de val met mijn linkerarm, hebben we het gehaald. En stapten wij met zijn vijven om kwart over negen onder groot applaus het restaurant binnen en konden we meteen aan tafel, waar de sterke verhalen over deze dag los begonnen te branden.

Cees Neefjes een van de fietstoeristen.