| Ronde van Lombardije, 237 km | | Jan Mulder | |
|---|---|
| noodgedwongen moet ik 35 kilometer afsnijden | | publ. 1 dec 2005 | |
|
2 dagen later stond de fiets klaar in San Pellegrino Terme voor de zware Ronde van Lombardije. Dit was toch wel de klassieker waar ik het meeste tegen op zag, aangezien de 234 kilometer lange route door het middengebergte gaat, de temperatuur weer naar 34°C zou gaan en met de inspanning van Milaan - San Remo nog in de benen. De bus voor de klassieker week was al vroegtijdig volgeboekt dus toog ik met twee fietsmakkers Pieter en Rob die ik van eerdere tochten kende op naar San Pellegrino Terme. We waren 's morgen om zes uur vertrokken uit Purmerend en arriveerden 's avonds tegen negen uur in ons hotel wat naast de Le Champion locatie gelegen was. Ik meld me direct even bij Gerrit van Loo de organisator en kijk even of er nog bekenden zijn. Arjan heeft triest nieuws, want zijn nieuwe fiets is gestolen in San Remo. Verder begroet ik Carla, Cor en de bij ieder bekende Cees Ris.
Om zeven uur in de morgen
starten we. Speciaal voor deze gelegenheid had ik mijn
nieuw gekochte Le Champion outfit aan. Na een lichte
afdaling naar Zogno begint dan het klimwerk al. De
tweede klim is direct al een kilometer of acht lang en
word gevolgd door een klim naar 1340 meter hoogte waar
geen einde aan schijnt te komen. Twee Belgische
zuiderburen laten me nog weten
De eerste 42
kilometer met twee zware klimmen
|
|
  |
|
Bellen om hulp lukte lukte hier moeilijk, dus een van de auto's was naar beneden voor hulp. Gerrit van Loo gaat direct met de auto er naar toe. Wij beginnen maar aan onze afdaling want we moeten toch verder. Op weg naar beneden komt eerst de ambulance langs even later gevolgd door een reddingvoertuig om de brancard omhoog te halen. Je voelt je toch niet lekker met al die sirenes om je heen en je gedachten zijn toch bij de collega die geholpen wordt en waarvan je niet weet hoe
ernstig het is. Beneden moet ik eerst ergens water halen voordat we verder kunnen. Ik koop daar direct even een cola voor de suikers. Inmiddels ben ik nog alleen met Pieter en we hangen nog een poosje bij Andrea in het wiel die ons tevens even verslag over de afloop van het ongeval. Tot de eerste beklimmingen weer komen en gaan we weer met zijn tweeën verder. Arjan op zijn door zijn ouders in de nacht gebrachte reserve fiets is ons inmiddels voorbij en ook Carla flitst voorbij als wij op een terrasje zitten. Wanneer Pieter en ik op een muurtje even uit de zon wat zitten uit te puffen sluit Frits zich bij ons aan en gaan we met zijn drieën verder. Inmiddels zijn we zo ongeveer de laatsten van het peloton. Na een poosje nemen we op een terrasje een tosti en een cola want mijn lichaam was zout nodig. Eigenlijk kon dat niet want we waren de tijd nog wel nodig die dag om binnen te komen.
In het hotel onder de spaghetti maaltijd bespreken we wat er zo fout ging deze trip.
We hadden de
briefing van Gerrit gemist omdat we in het hotel ernaast
zaten.
De georganiseerde stops stonden niet in de beschrijving
zodat we ons daar niet op konden richten.
Ik miste de materiaal wagens met Jaap en Dickie of de
familie Bellis in de achterhoede voor de nodige coaching
en ondersteuning.
Wanneer je geen goede klimmer bent moet je in Lombardije
gewoon een uur eerder starten vanwege de afstand in
combinatie met het zware klimwerk.
Een klassieker met een minnetje, dus zal ik over twee jaar weer opnieuw starten.
Bezinnen, en toch maar afsnijden
