2 dagen later stond de fiets klaar in San Pellegrino Terme voor de zware Ronde van Lombardije. Dit was toch wel de klassieker waar ik het meeste tegen op zag, aangezien de 234 kilometer lange route door het middengebergte gaat, de temperatuur weer naar 34°C  zou gaan en met de inspanning van Milaan - San Remo nog in de benen.     

De wegen slingerden hier prachtig door de bergen door machtig mooie rotspartijen en pittoreske dorpjes. Af en toe lagen er behoorlijke brokken steen op straat die van de bergwand af waren gekomen. Het parcours was nergens vlak tot aan San Omobone Imagna wat op 404 meter hoogte ligt. De hoge bergen eromheen gaven me een gevoel van “pfff, je zou daar tegen op moeten klimmen”. Maar ja op de route beschrijving zag ik dat de post 9,4 kilometer verder zou liggen op 1.340 meter hoogte dus zat er niks anders op dan de 53-11 te verruilen voor 34-23 en zelfs 34-25. Na een uur klimmen had ik de post bereikt en kreeg ik als beloning een stempel......en ja drinken, een reep en een fantastisch uitzicht op de omgeving.

Weer opgefrist vertrok ik naar de derde post welke ik na 190 kilometer bereikte. De weg hierheen verliep overwegend glooiend, maar de kilometers gingen weer behoorlijk tellen. Na de derde post stond er nog 1 grote beklimming te doen en dat heb ik geweten. Wat een pokkebult weer, met zo`n 650 meter omhoog en het tempo dat niet snel genoeg was om de vliegen voor te blijven die het voorzien hadden op de zoete lucht van de Isostar. Ik had me even daarvoor vergist met mijn bidonnen., ik had er 1 met water en 1 met Isostar en ik verfriste me even met de verkeerde.... Op deze laatste klim heb ik ook even een paar minuten kort gestaan omdat de benen het best zwaar kregen. Maar de afdaling daarna was weer prachtig en met een tempo wat regelmatig over de 80 km/uur ging achterhaalde ik nog 2 renners die me in de klim hadden ingehaald. Verder was het vrijwel de hele dag alleen fietsen in een prachtige omgeving. Met recht de mooiste en met 4280hm een zware klassieker.