11 juni 2006. Des zaterdags morgen om 11.15 uur troffen de helden van Parijs Roubaix elkaar aan de koffie bij Jan en Tanya Schoemaker in Breda, om vandaar de reis verder gezamenlijk te vervolgen naar Compiègne in het schone Franse land. Jan en Tanya, bedankt, koffie was top en de bijlagen werden in dank aanvaard!

De bus van Bilderberg Midden Veluwe Hotels was ruim en comfortabel, al was er één misplaatste opmerking over het ontbreken van airco. Toen heerste er kennelijk hier en daar nog wat overmoed. Drie fietsen op de drager van Ronald en twee erin, met de bagage. 

In België werd gestopt voor een rijderswissel, om Cor, de broer van Rob Key, aan het stuur te laten. Samen met Henk, de zwager van Peter vd Berg, verzorgde hij vanaf dat moment de verplaatsing van onze bus, inclusief leeftocht en water, vooral veel water. Tijdens de stop in België trakteerde Frans ons op het uitzicht op een broodje gezond met cola en kochten wij zelf maar wat te drinken. In zuid België wees een elektronische thermometer 34°C aan, maar wij meenden een defect in het apparaat te herkennen. Weer een gevalletje van overmoed, bleek later, want verderop langs de weg stonden meer van die dingen dezelfde waarde aan te wijzen. Oeps! Hoe zou dat zondag zijn?

Eenmaal in Frankrijk hebben we, dit jaar vóór sluitingstijd, de “Éclairière de l’Armistice” bezocht, vlakbij Compiègne. Dit museum herbergt de restauratiewagon waarin in 1918 de Duitse generaals gedwongen werden de capitulatie te tekenen. In 1941 heeft Hitler het ding fijntjes teruggebracht naar dezelfde locatie om de Fransen hun overgave te laten signeren. Het museum herbergt diverse collecties (gevonden) voorwerpen en veel beeldmateriaal over de gruwelen van “La Grande Guerre” en de tweede Wereldoorlog.

Vandaar zochten we het hotel waar Frans gereserveerd had, maar waar geen kamers voor ons waren. Men deelde ons mee ons een “upgrade” te kunnen bieden in het Relais de Napoléon, eveneens in Compiègne. In ruil voor een biertje hebben we dat geaccepteerd. Was niet verkeerd, er werd zelfs vanaf 04.00 uur ontbijt aangeboden voor fietsers! Moest een wereldtent zijn. Na wat douchen en opfrissen konden we een biertje nemen en aan tafel. Om de snelheid erin te houden allemaal hetzelfde besteld en vrij vlot gegeten. Enkelen naar bed, anderen de kaart nog maar eens op tafel, maar uiteindelijk om 04.15 uur ging de wekker voor allemaal. Op naar het beloofde ontbijt dat een redelijk mager aanzien bood, gezien het feit dat de eerste groep die het hotel verliet, flink had huisgehouden. Peter van den Berg had een krat met ontbijtspullen in de auto, dus we kwamen alsnog goed gevoed het hotel uit.

Chauffeur Cor heeft als een kloek over ons gewaakt en voor ons gezorgd, door Hollandse bruine boterhammen met kaas te zorgen voor onderweg. Het moet gezegd, hij was als een moeder voor ons.

De nachtreceptioniste van het hotel, die haar debuut maakte in het vak, wilde ons nog het diner aanbieden, maar we hebben dat grootmoedig afgeslagen door toch de nota in zijn geheel te voldoen, waarna we afreisden naar Cambronne les Ribécourt, de startplaats. Nog even Frans zijn wrakke knie intapen (zie ook foto) soigneren, bananen laden, trui volstoppen, op de foto, afscheid nemen van Cor en Henk en wegwezen!

Even de benen warmdraaien en dan het gas erop. De eerste 85 KM geen weerstand van betekenis, dus in groot peloton (180 man plus!) met een mooi gemiddelde (33km/u) naar de eerste controle, waar Cor en Henk ons in de armen sloten, van schoon water en boterhammen met kaas voorzagen. Henk pikte ons bij de controle op voor verversingen bij de bus, die de gehele dag strategisch stond opgesteld. De temperatuur liep gedurende de ochtend goed op, zodat de lange mouwen en andere overtollige kleding uitgingen en in de bus gesmeten werden. Cor had gelukkig strijkbout en strijkplank bij zich, dus het kon, eenmaal thuisgekomen, zó de kast in. Hij was, het is al eerder vermeld, als een moeder voor ons.

Daarna op weg naar de eerste kasseien bij Troisvilles op 97 KM. Het eerste stuk kasseien werd met veel élan geattaqueerd, ook door Rob, die bijna emotioneel werd, hetgeen na 100 meter overigens wel weer over was…….

Even na die ongeplande, maar zeer welkome onderbreking, troffen we Henk en Cor, het wereldkoppel dat met de wereldontvanger op de schouder wist te melden dat het Nederlands elftal met 1 – 0 voorstond. Lekker belangrijk! Water drinken, hijgen en weer verder. Op dat punt, zo bleek achteraf, werd door sommigen overwogen om te stoppen, hetgeen op de laatste stop voor Roubaix ook werd geadviseerd door de daar aanwezige artsen, die een aantal deelnemers uit de koers namen. Weer even voor dood in het gras en op naar de laatste 28 kilometer, met nog maar 8,2 km kasseien. Welke mafketel had dit bedacht? 

De vorm groeide echter naarmate we Roubaix naderden en we de laatste kasseien onder ons door lieten gaan. Dat ging zo lekker dat Peter van den Berg bijna vergat in Roubaix het Vëlodrôme in te

Het was heerlijk!

Tot in 2008!