Parijs - Brussel, 300 kilometer	|  Jan de Kruijf |
	|  publ. 22 jan 2006  |
2 juli 2002. Om 3:30 uur liep de wekker van Arjen af, dus was het een bijzonder kort, warm, nachtje. Dit keer liet ik het ontbijt voor wat het was en bevoorraadde ik me van mijn eigen meegenomen yoghurts, bolletjes en bananen. De weersvooruitzichten waren droog en de wind komend uit het zuidwesten: mee dus! In het schemerdonker, een kwartier te laat (5:15), mochten we achter de auto van Theo Hoogendoorn de eerste 15 km met een warmup gangetje van onder 25 het parcours van Parijs-Brussel ervaren. Daarna was de beer los en stond bijna het dubbele op mijn teller en gaf ik er na 100 km. er de brui aan me in de kopgroep te blijven begeven. In mijn eigen tempo, met de wind in de rug en de niet verwachtte regen in mijn gezicht haalde ik een aantal 'afvallers' uit die 20-mans grote kopgroep in. Ook Erik Hooijschuur, die klampte bij me aan en met hem reed ik naar de volgende controle/bevoorraadingspost. Aldaar reden we met uit 't Harde komende 'buren' Andrea van Loo (wat kan een vrouw van 36 rijden en … kwekken zeg!) met fietsvriend Koos Woestenurg (tempobeul) van de ene controlepost naar de andere. Om 11:30 (ruim dus voor de sluitingstermijn van 15:30) werd gezamenlijk, na 217 km. een lekker bakkie koffie genutigd, toen Andrea overtuigd was dat zij inderdaad haar tijd van 10 jaar geleden (ruim) ging verbeteren, wat haar uitgangspunt was. Later bleek dat de koplopers toen een pijltje gemist hadden, verkeerd reden en na ons toen pijltje was her-aangebracht, aansloten. Dat wisten we toen nog niet, maar we reden dus op kop van de 99 gestartten! Na een controle werd ons dat verteld en iets later reden er zomaar achter 2 Telecom en 1 Domo Friet rijder!? Deze hebben dus niet de volledige afstand gereden, maar heeft een begeleidend auto hen 'gebracht'. Zullen weer eens niet die Duisters zijn… Ok, we gaan met z'n zevenen verder, maar weigeren die 'gasten' kopwerk te doen. Ik dwing ze naar de kop, door 'gewoon' achter ze te gaan rijden en ze te blijven aankijken en vooral niets te zeggen.. Het parcours vandaag bleef maar glooien (eergister 1320 mtr en vandaag 2301 mtr hoogteverschil!), met af en toe smerige, niet te lange klimmetjes. Tot de grens van België, op 80 km van Halle/Brussel, was het asfalt prachtig en reed je door mooie streken en kon je genieten van mooie vergezichten (ŕ la Schotse Hooglanden) en mooie dorpjes, als de regen dat tenminste toestond. Zodra we de grens passeerden was dat merkbaar. (zeer) Slecht wegdek en rommel waar je ook keek. Toen we een soort steen vergruisende fabriek passeerden, was ik van top tot teen bedolven onder een grijze laag! Ook de ketting vond dat niet fijn en bood dit keer de regen uitkomst. Het de hele dag vol gehouden (hoge) tempo begon aan het eind parten te spelen. Nu wel de duitsers op kop moest ik zo af en toe 'ein Halt zurufen', wat ze dan ook braaf deden. Ook moest er zo af en toe op onze dame in het gezelschap gewacht worden, want een door haar (alleen) geconstateerde scheur in de velg, deed haar tempo aanpassen. Waarschijnlijk was toch ook die 300 kilometer en hoge tempo die de spieren verzwakt hadden. Dan rijd je nog een tijdje door Halle op zoek naar de finish-sporthal, waar we om 4 uur arriveerden. Daar was natuurlijk Gert Kok ons voor, eerste? (heeft hij patent op) Wel 33,2 k/u!!! Een heerlijke, warme douche en nog lekkerder bord eten deden je genieten van weer een geleverde prestatie van formaat. Een daarvoor speciaal op naam ontworpen trofee van le Champion bestempelden dat nog eens. De biertjes waren hier van Belgisch brouwsel en smaakten des te beter. Wachtend op de laatste (18:30) dus ruim binnen de tijd, werd de terugreis een half uur eerder dan gepland, aanvaard. Onderweg de Belgische deelnemers in Nazareth geloosd, een aantal in Oosterwoud, was ik om half-elf bij de AC in Lage Weide. Daar het gebruikelijk afscheid van vertrekkende deelnemers en ontvangst van familieleden of ander bereid gevonden slachtoffers die ons in de verre kwamen ophalen. Al met al een zeer geslaagd lang weekend, waarin ik mijn Klassiekerbrevet binnenhaalde! Tot ziens op het uitreikingsfeesje en iedereen bedankt met wie ik de kilometers maakte.