Na de inschrijving vertrokken we door de buitenwijken van Gent richting de Vlaamse kasseien en hellingen. We vertrokken samen met een groepje van 9 jongens van onze leeftijd uit Zwolle die lekker doortrapten. De groep rijdt echter vrij onregelmatig, veel tempowisselingen, dan moet er weer één piesen en een ander rijd lek.

Maarten en ik rijden ons eigen tempo door. In België spuiten ze bij elke afslag gemiddeld 8 pijlen in een unieke kleur en/of model op de weg. Best duidelijk maar gezien de hoeveelheid klassiekers zijn de wegen in de bekende heuvelzones behoorlijk kleurrijk geworden. (op de top van de Molenberg stonden wel 15 verschillende pijlen). In tegenstelling tot de volstrekt vlakke aanloop tijdens de Ronde van Vlaanderen is het al snel licht heuvelend en blijken de wegen meer binnendoor te zijn. Dus veel draaien en keren over smalle wegen tussen pittoreske boerderijen en plaatsjes. Na 25 kilometer doemde de Huisepontweg op met de meest verschrikkelijke kasseien over een lengte van 1.800 meter. Dus weer op de grote molen, midden op de rug van de weg en rammen op de pedalen en hopen dat de boel heel blijft. Met een vaart tussen de 30-40 km/uur weet je weer dat je een zitvlak hebt en hoop je dat de stratenmakers verderop nuchter waren bij het neerleggen van de volgende kasseistrook. Na een kilometer of 40 de volgende hindernis…….een kudde koeien die de weg oversteken!!! Even tijd voor een reepje, een slok uit de bidon en een praatje met een Belse deelnemer.

Kluisberg

Op 53 kilometer ontwaren we de Kluisberg die we in de Ronde van Vlaanderen al beklommen hadden. Aangezien we de klim kennen gaan we hem vol vertrouwen op, 17% op goed asfalt, dus redelijk te doen. Maar hierbij maak ik zelf een misrekening omdat we op de “top“ niet rechts maar linksaf gaan. Dit blijkt nog even een stuk verder steil omhoog te gaan maar ik kom boven. Hier stempelen we en gaan na een  sanitaire stop de afdaling in.

Muur van Geraardsbergen

Onze vrienden uit Zwolle kwamen we ook weer tegen, even later verliezen we ze uit het oog omdat ze een moordend tempo rijden. Op weg naar die 2e post komen we via de Cote de Trieu op de befaamde Oude Kwaremont met kasseien. Gelukkig was het hier nog net droog en reden we in een straf tempo deze helling op. Op de steile Kalhoveberg begon het te regenen en 14% op bijna natte kasseien valt niet mee. Via de Hoogberg en de Pottelberg komen we onder aan de gevreesde Muur van Geraardsbergen.

Deze scherprechter rijden we op kilometer 103 op. Ondanks de natte kasseien en een hellingspercentage van 20% komen we alle twee fietsend boven. In deze omstandigheden mag je echt niet staand klimmen, zelfs zittend slipt het achterwiel al door. Hierna gaan we via de 2e controle door naar het zwaarste deel van de route. Op een traject van 40 kilometer komen we 4 kasseistroken tegen met o.a. de beruchte Paddestraat van 2200 meter en Haaghoek van 2300 meter stenen. Ik vermoed dat dit deel wel op verzoek van de plaatselijke fietsenmaker in de Omloop opgenomen is.

Rivier van modder en steengruis

Ook stevige hellingen als de Valkenberg, de Eikenberg (op kasseien) en Varent maken het zwaar. Intussen is het ook opgehouden met zachtjes regenen en komt het met bakken naar beneden. Op elke klim ontstaat daardoor een rivier van water met modder en steengruis. De 3e controlepost is in een overdekte binnenplaats van een oude bierbrouwerij. Een madammeke zit boterhammen met dikke plakken kaas te smeren. Heerlijk! Even geen zoete troep. Na de 3e post komen er hevige slagregens waarbij het water hier en daar zelfs op de weg blijft staan.

Geen controle met wegdek

We ontdekken een nieuw fenomeen “mudplaning”: als je met een vaartje van ruim 30 door de plassen met modder heen rijdt veries je soms volledig het contact met het wegdek.. Tussen de weilanden kronkelt een glooiend pad. Plots draait de weg in een haakse bocht naar rechts, aan de binnenkant ligt een enorme plas water. Met de snelheid die ik heb probeer ik toch de bocht krap aan te snijden om nog enigzins de ideale lijn te volgen. Eenmaal in de plas zak ik toch zo’n 30 cm. weg! Nog net kan ik overeind blijven, maar ga er van uit dat een snelle achtervolger ook hier een flinke smak kan maken. Gelukkig blijven valpartijen uit. In het deel naar de 4e controlepost nemen we nog bulten als Leberg, de Berendries, de steile Molenberg (17% op kasseien). Na deze extra rustpauze bollen we midden op de middag over de meet

een de Gentse roeibaan en halen onze stempel bij de eindcontrole. Het gemiddelde blijkt toch nog boven de 28 km/uur uit te komen en dat valt ons niet tegen gezien de omstandigheden. Buiten gekomen blijkt het intussen droog geworden……. De racefiets zit zo onder de modder dat het lijkt alsof we een herfstachtige ATB-tocht hebben gereden. Kortom een prachtige rit, perfect gepijld, een gedegen organisatie en nu alleen het weer nog. Een aanrader deze tocht! Ook kortere afstanden 85-120-165 mogelijk.