27 april 2002. Vrijdagochtend 10.00 u. staat Jelmer voor de deur. Bij Laurens drinken we nog even een bakje koffie en stappen iets voor elven in de auto met als reisdoel Deinze (België). Tijdens de rit word uiteraard gesproken over de trainingskilometers en het verwachte weertype. Het blijkt dat we allen de Belgische teletekst goed hebben bekeken. Wisselvallig weer,  kans op een bui en een stevige wind. Na een tussenstop komen we rond 16.00 u. aan bij ’de Ceder’ te Deinze.

Nadat de kamers zijn ingedeeld voegt Marinus zich bij de groep. Gezamenlijk bespreken we de komende tocht onder het genot van een ‘sloeber’. De andere sportievelingen, Henk R., Jos V., Ytzen, Bate en Durk arriveren rond 18.30 u. Jelmer had vooraf een koolhydraatrijk maaltijd besteld, het deed ons allen goed smaken. Na een goede nachtrust was het al snel weer 6.00 u. Het tijdstip waarop we zouden vertrekken naar Gent. Het werd ,door omstandigheden, iets later. Jelmer en Laurens hadden vooraf gekozen voor de 165 km. De trainingskilometers zullen ongetwijfeld hiermee te maken hebben gehad.

Nadat we ons hadden ingeschreven bij de ‘WTC  Hijftespurters Lochristi’ vertrokken we met z’n zevenen voor de 210 km.  Het was koud, slechts 6° C. Wel prezen we ons gelukkig dat het droog was. De  eerste kilometers leidde ons door het landschap van de Leie en de Schelde, eerst volledig vlak. Naar gelang we zuidelijker trokken werd het landschap steeds heuvelachtiger. De route was aangegeven met een gele pijl op het wegdek. In het begin misten we regelmatig een afslag. Marinus en ondergetekende lieten ons niet wijs brengen door het hogere tempo van de anderen en besloten de groep te laten gaan . In de volgende alinea staat  het parcours beschreven. Deze info heb ik overgenomen van de site van de Belgische Wielertoeristen.

In deze aanloop is traditioneel de enige echte opwinding de passage van de Huisepontweg in Wannegem-Lede en op het einde de beklimming van de Kluisberg, waar de eerste controlepost terug in de Toren is, wat wil zeggen dat de Kluisberg tot op de eigenlijke top wordt beklommen, het lastige maar mooie stuk in de bos inbegrepen. Daarna gaat het verder doorheen de Vlaamse Ardennen, de eerste kilometers na de Kluisberg is een van de lastigste stukken van het parkoers, met de Cote de Trieu, de Oude Kwaremont zeer kort na elkaar, gevolgd door enkele minder gekende klimmetjes zoals de Kalkhoveberg en de Hoogberg, waarna het terug verder gaat naar de Pottelberg, kort ervoor gaat de 165 km reeds naar links richting Eikenberg en de 210 km trekt na deze Pottelberg verder richting Muur van Geraardsbergen, ook dit jaar niet gevolgd door de beklimming van de Bosberg, maar via Schendelbeke gaat het naar de tweede controlepost. Na deze stop zetten we de trip verder en keren terug naar het Oudenaardse, er wordt gefietst via Brakel en het korte en schilderachtige klimmetje van de Toepkapel om even verder de Valkenberg aan te pakken. Even verder pikt de 165 km weer in en zo trekken deze twee tochten dan verder naar terug in een vrij zwaar deel van het parkoers waar klimwerk en kasseistoempen elkaar in een ongenadig tempo opvolgen. De eerste hindernis met naam in dit gedeelte is de Eikenberg - langste kasseiklim van het parkoers - gevolgd door de Wolvenberg. Enkele kilometers verder komen de deelnemers aan het parkoers van 120 km aansluiten.

Samen duiken we met zijn allen het dorp van Mater binnen om zo Brouwerij Roman te bereiken, waar net als de vorige jaren dit helse stuk parkoers wordt onderbroken door de volgende bevoorrading waar de deelnemers een gratis drank krijgen aangeboden gesponsord door Romy Pils. Na deze aangename verpozing volgt vrijwel dadelijk de doortocht door de intussen volledig heraangelegde kasseistrook van de Haaghoek met op het einde ervan de beklimming van de Leberg. Intussen zijn wij in de Zwalmstreek aangekomen, maar daar is het niet minder lastig, want het gaat nu in gestrekte draf naar de Berendries, waarna nog de Molenberg volgt als laatste officiële helling om dan van hier de "Hel van Zottegem" in te duiken met de intussen wereldgekende Paddestraat en bijna dadelijk erna de Lippenhovestraat, terug van weggeweest na een volledige heraanleg, waarna het terug naar Gent gaat via het Land van Rode. Na dit helse fietswerk komen wij in Beerlegem aan de laatste controlepost, en nadien zijn er nog 25, hoofdzakelijk vlakke km naar de Watersportbaan. Het verschil tussen de twee grootste ritten is dat de 165 km de lus afsnijdt rond Geraardsbergen (met hierin o.a. de Pottelberg, de Muur, en de Valkenberg) maar voor de rest zijn alle andere ingrediënten aanwezig van een stevige rit.

Inderdaad mag je spreken van een stevige rit. Een geseling voor het lichaam, kasseien, hellingen en een harde wind. Vroeg in het seizoen en zeer waarschijnlijk onvoldoende kilometers, maakten deze tocht zwaar. Allemaal de tocht volbracht, ook Marinus de schoonzoon van Edo, zijn eerste klassieker. De vervanger van Edo, die helaas vanwege gezondheidsredenen niet van de partij kon zijn. De kilometerstand was bij de finish 228 km.  Bij het afmelden kregen we een diploma en als premium kon met een gsm standaard met inscriptie kopen. Na een lekkere warme douche ‘s avonds naar de Chinees. Op het menu stond onder andere ‘Peking eend’ en inktvis. Volgens mij, gezien de hoeveelheid die overbleef, zal dit menu bij menigeen thuis niet worden aanbevolen. Het was alweer 23.40 u. voordat we bij ‘de Ceder’ aankwamen. De deur was dicht en konden op geen enkele manier binnenkomen. Bij menigeen spookte het door het hoofd dat wel eens de nacht in de auto doorgebracht zou moeten worden.

Zelfs een dappere poging door een openstaand raam te klimmen werd in de kiem gesmoord toen een zeer waarschijnlijk oudere man begon te roepen dat ze niet op het juiste adres waren. Gelukkig bood, na wel 20 minuten, een kamersleutel de oplossing. De deur ging open en iedereen zocht direct zijn slaapplaats op. De volgende ochtend na het ontbijt vertrokken we weer naar het hoge noorden. Het evenement was geslaagd, goed georganiseerd, het weer was meegevallen. Kortom een goed fietsweekend gehad!

Een aanbeveling.