27 april 2002. Opstaan om half zes en vertrekken om 6 uur vanuit onze favoriete verblijfplaats “De Ceder”. Er was even vergeten mensen te wekken, maar die zijn weer wakker geworden door het onverschrokken fietsenthousiasme. We gingen om 07.00 uur met 7 postbankmannen van start in Gent-West voor de 210 kilometer door het Vlaamse land. Twee Postbanktoppers starten een uurtje later voor de 165 kilometer.

De eerste 30 kilometer verliep vrij vlak, waarna zich de eerste stuk kasseien zich aandiende, nou ik kan wel zeggen nu ik dus de tocht achter mijn rug heb, dat dit stuk echt de slechste stuk was van het hele parcours, de beste beproeving voor je fiest of alles goed vast zit inclusief de kunstgebit. Na 53 kilometer werden de kuitjes aangespannen voor de eerste beklimming, de Kluisberg met 17 procentjes stijging, een lekkere jongen, z’on een eerste heuvel.

Op de top ook de eerste stempelpost. Op 61 km kwam de Cote de Trieu, op zich een pittige jongen met een gemiddelde stijging van 8%, waarna 5 km later de Oude Kwaremont kwam met eerste 600 meter kasseiklim. Na 69 km kwam de Kalkhoveberg van 600 meter lengte, waar ik de eersten heb zien lopen, trouwens geen Postbankrenners heur. Wel viel er een kleine splitsing in de iets meer en de iets minder getrainde postbankrenners. Tjeerd en Marinus moesten de eer hoog gaan houden voor de laatste groep.

Voor de langste klim, de Pottelberg met een lengte van 2800 meter hadden we de Hoogberg nog even meegepikt en was daarmee de hoogste top met 148 meter van Vlaanderenland bereikt. Na gedane arbeid komt vaak de welverdiende beloning van afdalen, wind (het was toevallig die dag windkracht vijf) mee en lekker de beentjes de rust gunnen. Lekker voor jawel Geraardsbergen, waar zich de beroemde Muur bevindt. Eerst een lekker klimmetje in de straten van Geraardsbergen, waarna op driekwart van de klim, het bordje MUUR ons naar rechts doet uitwijken.

De lengte is kort, maar de stijging van 20% kan menige renner in moeilijkheden brengen, vooral als er net een buitje over de kasseien is geklettert. Tot en met de tweede controlepost hebben we er 106 km op zitten. Dan vervolgen de wegen zich naar de Valkenberg, via ST Martens Lierde, een redelijk klus zonder kasseien, waarna zich de Eikenberg met 1200 meter kasseien zich aandient om met 12% stijging te moeten klimmen. Onze weg vervolgt zich naar Volkegem, waar wij een pijl misten en leuke afdaling maakten naar dit plaatsje, maar daar geen pijl te vinden natuurlijk en maar weer eens klimmetje terug om te kijken waar het mis ging. Inderdaad boven aan en maar weer de weg vervolgen naar de Wolvenberg(19%) en de Keire.

Toen kregen we de mooiste controlepost op 143 km die ik tot nu toe meegemaakt heb in mijn prille leven, jawel een BIERBROUWERIJ en een consumptiebon gratis, wat neem je dan, een lekkere koele frisse COLA natuurlijk. De één na laatste gedeelte van deze heroïsche strijd op de racebike gaf ons een mooi vooruizicht met nog drie klimmetjes: Leberg, Berendries en de Molenberg. Daartussen zaten nog drie lange kasseistroken van 1800, 2200 ( de beruchte Paddestraat) en 1200 meter.

Als je dit achter de rug hebt dan heb je echt een soepie verdient, want het was immers ook al vier uur geweest. We kwamen door een mooi plaatje Mariaheem met een heel leuk belgische etablissement in het centrum. We keken op het bekrijte menubord en zagen iets van soep staan. Naar binnen, maar helaas de vriendelijke belgische baas van dien tent vertelde ons dat 500 meter verderop heerlijke soep te verkrijgen was. Wij daar aangekomen bleek het onze laatste stempelplaats te zijn, maar alles wat er nog was, maar geen soep. De Vlamingen blijven toch wel altijd even vriendelijk dus dan hebben wij er ook geen moeite mee, ze vertelden ons nog 28 kilometer te moeten gaan met de laatste 15 kilometers langs de Schelde met windkracht vijf in de rug.

Dit bleek later dan ook te kloppen, waarmee de Vlamingen ook nog als betrouwbaar aangemerkt kunnen worden. Al met al een lekkere trainingstocht met alle facetten aan boord: heuvels, kasseien en wind. De verwachte regen of buien waren uitgebleven waar we niet echt rouwig om waren. Zeven uur binnen, negen uur aan de etenstafel van de Vlaamse chinees, nog even langs de buurvrouw en om half twaalf voor een dichte deur van ons hotel. Na heldhaftige pogingen van onder andere Bate en Henk lagen we toch voor twaalven onder de wol na een geweldige onvergetelijke fietsdag.

Ik wil ook even de organisatie van GOVL fietsclub een pluimpje geven en bedanken dat ik dit mocht meemaken.