2008. Zoals altijd worden al vroeg in het seizoen de plannen gesmeed voor het programma, en het moet gezegd worden dat het aantal klassiekers deze zomer tot een indrukwekkend aantal is gestegen: AGR, Weekje Training Italië, Waalse Pijl, Parijs-Tours en Parijs –Brussel en als toetje LBL. Alles werd voor deze tocht uit de kast gehaald, voedingsadviezen, trainingsschema’s, materiaal, alles werd aan een kritische blik onderworpen. Dit jaar was het aantal deelnemers tot grote hoogte gestegen, het aantal bedroeg op een zeker moment 21 wielrenners, helaas moesten 3 mannen toch de strijd vroegtijdig beëindigen en bleven er 18 over.

Dit keer schrijf ik dit verslag vanuit het perspectief van een “ploegleider”

Het hotel was al zeer meewerkend en het was dus ook geen enkel probleem om het ontbijt voor ons te vervroegen naar 04:30 uur. Dit was  een zeer  positief begin. En ook het weer zat uitermate mee. Mijn gebeden tot Pelleboer (hij ruste in vrede) hebben ons geen windeieren gelegd. Wat de Rompini’s des morgens allemaal klaarstomen op hun kamertje zullen we wellicht nooit weten, maar ze fietsen er goed op. Ik heb nog stiekem een monstertje urine van beiden van de weg gedweild, Maar ik heb niets verontrustends kunnen ontdekken, het zullen dus wel gewoon krentenbollen zijn waar ze op fietsen, of ze hebben weer iets ontdekt wat mijn geavanceerde detector (verborgen achter de Koelbox) niet kan traceren.

05:15 uur

In collone reden we op aanwijzing van mijn Harry-Harry (navigatie-systeem gekocht bij de ALDI) zonder problemen naar de start in Luik, onderweg geeft hij zelfs aan waar alle filialen zitten van de Aldi, je kunt van internet ook een crack-file downloaden zodat je alle LIDL-filialen er ook op kunt vinden!!!!!!!!

Luit was gebombardeerd als Fotograaf en soigneur en ik zei de gek, chauffeur en verzorger. 

De start van de ploeg hebben we niet gezien want onze taak was het om de boys op tijd te voorzien van hun natje en droogje en eventueel voor de morale steun.

Dus togen we op weg naar de splitsing van 130-235. Al na 30km hebben we de doorkomst van de jongens kunnen bekijken. We twijfelden nog enige tijd of we de speciale autoroute zouden volgen of de toeristische route, uiteidelijk hebben we maar wat aangeklooid en op aanwijzing van onze Harry-Harry en wat inprovisatievermogen kwamen we overal waar we moesten zijn. 

We stonden er trouwens nog maar net toen de eerste wielrenner voorbij kwam stuiven, dat was om 07:05. de eersten van onze groep trokken al hevig zwetend om 07:20 voorbij. Het eerste mankement was al een feit, Eddy had zijn schoenplaatje los zitten dit heeft Luit even snel verholpen, ook was een snelle meid aan komen stormen of wij ook een cassettesleutel hadden? “een WAT????”Ja, zo’n ding waar je de tandwielen mee vast draait (wist ik natuurlijk wel!!!!!)  gelukkig kon ik haar van dienst zijn en heb gelijk maar even mijn expertise getoond door te vragen  met hoeveel newtonmeter ze hem vast wou hebben. Ja, Ja, je ben maar zo geen ploegleider!.

Toen Harry kort daarna voorbij kwam (7:43) keek hij nog fris en fruitig, dus daar hadden wij ook wel vertrouwen in. Na een Coca-Cola en een Cameltje  vervolgden we onze weg naar de volgende controlepost, deze bevond zich op 64 km van Luik.

Eerst maar even een kop koffie en weer een sigaretje in het cafeetje voor we aan het werk gingen. Wel kwamen herinneringen boven drijven van 4 jaar geleden, ik zie me daar nog staan, in de stromende regen te dubben of ik nu de 170 km of de 235 km zou doen. U weet het resultaat.

We hadden alles uitgestald achter de auto zodat de jongens zo snel mogelijk bediend konden worden. We hadden zefs een koelkast aan boord. Wat voor mezelf ook wel prettig was want wat is er nu lekkerder als een lekker koel blikje Coca-Cola (co-sponsor!) en een Camel-sigaretje (ook co-sponsor!)

Om 08:11 uur kwam de allereerste alweer voorbij in zijn snelle blauwe pakje. Die had flink de snit erin. Om 08:49 melde zich de kopgroep van ons peloton. Te weten: Johan Romp, Jan Romp, Jan Smid, Henk Kalk en Bert Silius. Nog geen centje pijn natuurlijk. En nadat ze waren vertrokken direct maar even het afval scheiden van de rest. Voordat het een al te grote chaos zou worden. 

Het was inmiddels 09:07 uur toen Bert Feiken zich glunderend kwam melden, hij had het reuze naar zijn zin,  en goeie benen. Twee minuten later kwam de rest van het peloton. Ik zal de namen even doorgeven dan hoef ik ze verder in dit verhaal niet meer allemaal te vermelden.

09:07 Bert Feiken, Marten Pater, Jan van Dijk, Johan van Dijk, Jan Smeenge, Jan-Hayo Schipper, Folkert Abee, Erik Keizer, Jan Spieker en last but nog least van het pact Eddy (windje) van Delden.

Ook Theo Holtjer en Bert Lukje hielden stug het tempo vol en passeerden vervolgens om 09:16 en 09:27. Nadat deze heren ook hun natje en droogje hadden gehad pakten we in en gingen op weg naar Bastenaken. Gewoon via de snelweg met een snelheid van 150 km per uur raasden we naar het noorden. De afstand bedroeg 40 km en de kopgroep was al weer een dikke 40 minuten op pad, veel speling hadden we als verzorgers dus ook weer niet.

Om 10:02 stonden we bij de controlepost in Bastenaken. Vijf minuten later was de kopgroep ook al gearriveerd. Tjonge jonge, op het nippertje dus. Wat ze onderweg tot zich genomen hebben weet ik niet maar het leek erop dat ze een rode peper in de reet hadden zo gebrand waren ze om weer verder te trekken. Wij (verzorgers ) om en om maar een kopje koffie drinken in het barretje achter ons. Ik direct maar vragen of mijn mobieltje nog even aan het stroom mocht, hij stond al aardig in het rode en ik kneep hem al wel een beetje, straks geen communicatie meer. Dus ik vroeg:  “kan mijn mobieltje hier even aan het stroom?????” kut ze proatn  hier fraans ja. Ik nog probeern “le telefoon in le electricitait sie vu pleee”? Ze wees met de vinger noar twai goat’n in de muur. PFFFFFF.

Het pact kwam vanaf 10:47 aan druppelen en werden gecompleteerd door Abee en Keizer die 5 minuten later de bocht om kwamen stuiven. The Emperor moest eerst even zijn spieren weer in het gareel krijgen en strekte zicht dus lang uit op de grond (Zie foto’s) ik had daar in de buurt ook wat water geloost, maar voor ik het kon roepen lag hij er al. Pssttt!

Ik zag dat iedereen er nog goed bij zat en ook zij gingen snel weer op pad om de volgende 60 km tot de volgende post te volbrengen. Na nog eens 40 minuten waren ook Lukje en Holtjer binnen. Beiden om 11:23. Knap hoor! Echte doorzetters.

Hetzelfde ritueel werd ingezet als bij de eerste stop, Theo trok zijn Linkerschoen uit en met een colaatje en een cameltje even weer bijkomen. Ik moet zeggen dat Luck the Beast nog niet aan moraal had ingeboet. Ook zij vervolgden hun weg.

Wij hadden inmiddels al heel wat afval verzameld en moesten dat dus kwijt, de kliko in de buurt bood uitkomst. As de fietsers muide binn goei’n ze ook overal moar wat in, de pakkn met krentestoet zaat’n al onder de plaksel van dei röttige cooolaaaa.

1 uur en 16 minuten zat er tussen de eerste en de laatste groep maar met een marge van 60 km zouden we ruim op tijd op de Wanne aan moeten kunnen komen. We vertrokken uit Bastogne.

Om 11:40 maar weer over de snelweg  richting Grand Halleux. (wist dat Aldi-ding ook weer te vinden!!) Wij moesten met de auto via de achterkant van de Wanne naar boven, dat was trouwens ook geen makkie.

12:43 De kopgroep was alweer binnen, wat een toppers hebben we toch binnen onze gelederen.

Je kon al wel enige tekenen van vermoeiheid zien bij de kopgroep maar dan moest je wel goed kijken. Wat hun vrouwen hun beloofd hebben weet ik niet, ik kan het alleen raden. Wellicht doen enkele weken onthouding wonderen met je snelheid. (de drijfveer van Smid en Kalk was mij niet duidelijk ) Ze gingen dus al snel weer op pad. Wel gaf ik hun mee dat ik waarschijnlijk de volgende stop niet op tijd zou bereiken ivm de te verwachte achterstand van de laatste renners in de koers.

Vanaf 13:24 druppelde het peloton binnen, nog steeds bij elkaar. Ook bij deze groep de eerste tekenen van vermoeidheid, maar ze hadden dan ook net de Wanne beklommen. Geen gemakkelijke opgave.

Ook voor deze groep in de volgende 43 km,  4 zware klimmen voor de wielen te weten: Cote D ‘amermont max (21%) direct daarna Cote de la Haute-Levee (6 %) Cote Du Maquisard (max 9%) en als toetje de huiveringwekkende Cote De La Redoute (max20%) 

Nu volgde voor ons het wachten op de doorbijters Lukje en Holtjer.

Om 14:40 pufte Holtjer binnen en 10 Minuten later was ook Bert toe aan een banaantje en een Coca-Cola!!!! Ondanks de zware beproevingen die ze hadden moeten doorstaan waren ze ruimschoots op schema om de tocht te volbrengen. Luit en ik hebben ze daar met de nodige middelen achtergelaten om nog te proberen het peloton te voorzien van ondersteuning.

Voordat we onze tocht naar de achterkant van de Redoute vervolgden hebben we nog een wielrenner met pech afgezet in Sprimont die kon al daar  zijn weg vervolgen richting Luik met maar 1 versnelling. Hier reden we tegen de stroom in van de fietsers die enige tijd terug de Redoute hadden verlaten. Tot onze verrassing kwam de kopgroep net naar beneden suizen. Wij direct keren om te kijken of we ze nog van dienst konden zijn maar ze waren al in geen wegen of velden meer  te bekennen, of schrijf je dat nu net andersom? Maakt niet uit als het maar begrepen wordt.

Op zich hadden we wel een leuk plekje gevonden om te wachten op het peloton maar toch zinde het mij niet. Ik zag een stukje verderop de toren van de Redoute en wou toch graag daar staan.

Luit had zo zijn twijfels over deze actie, maar ik ben toch zeer voorzichtig het smalle weggetje opgereden. Dit werd ons niet in dank afgenomen. “Klootzak”,”eikel” en wat andere benamingen werden naar mijn hoofd geslingerd. Maar het doel heiligt de middelen en weldra stond ik muurvast vlak voor de Redoute, er konden nog 2 wielrenners per keer door en menig verwensing werd richting de auto geslingerd. Toen een klein plekje vrijkwam in de berm heb ik de auto daar maar tussen gewurmd.

Lang hoefden we niet te wachten en de eerste van het peloton wurmden zich naar boven. Hoe laat het was weet ik niet meer het zal zo rond 16:00 uur geweest zijn dat ze op de top waren.

Alleen Keizer liet nog op zich wachten. Maar die kwam ook meer dood dan levend over de streep gestrompeld. Een “defect reepje” was waarschijnlijk debet aan zijn “onwel bevinden”, hondsberoerd en met knikkende knieen moest hij eerst geruime tijd bijkomen op het bankje achter het monument. Even met rust laten, leek het devies. Ook Eddy was niet ongeschonden uit de strijd gekomen onderweg, zij het op een andere manier. Na het eten van zoveel gelletjes en dergelijke koolhydraatrijke voedingsmiddelen wil het vaak voorkomen dat zich een gasbelletje losmaakt uit het inwendige van de mens, alleen in het geval van Eddy was het niet alleen het gas wat vrijkwam ook het gelletje kwam in ongebruikte toestand weer mee. Je kijkt raar op als er ineens iets raars verschijnt aan de achterkant van je knieholte. We hebben het er verder niet over oke’. 

Met Erik duurde het aanzienlijk langer dan verwacht voor hij weer ening sinds in het gareel kwam, eerst moest er wat uit de maag verdwijnen. Eerst dacht ik dat hij aan het bidden was tot Allah, maar richting het westen kwam dat niet goed. Het werd mijn duidelijk dat Erik verwoedde pogingen ondernam zijn maag inhoud te lozen, wat uiteindelijk dan ook lukte, wel schoof hij elke keer  30 cm op naar achteren dit ging zolang door dat ik op een gegeven moment dacht ”hij kiepert me zo de Redoute af” gelukkig stopte hij voor het monument. Dit werkte zeer bevrijdend voor Erik en na wat poedertjes en goedbedoelde adviezen van iemand van de organisatie kon ook Erik zijn weg, zij het met veel moeite, vervolgen. Wel had hij het zeer zwaar onderweg, bleek later.

Gezien het tijdsverloop tussen de groepen schatten we in dat Theo en Bert om ongeveer 18:30 zouden arriveren en tot onze verbazing kwamen ze al rond 18:15 boven. Vooral het doorzettingsvermogen van beide heren deed mij versteld staan.

Bert heeft 99% van de Redoute al fietsend afgelegd en wij zagen eerder ontzettend veel van onder af aan lopend naar boven komen. Petje af hoor.

En dit is natuurlijk ook een goed trainingsritje voor de DOLOMIETEN MARATHON die gepland staat voor 2009.

Nadat we weer enkele vuilniszakken hadden verwijderd uit de auto gingen wij dan ook eindelijk op weg naar Luik.

Weer een passagier was een feit, derraileur vast in de spaken.

Dus fiets achterop en ook maar mee naar Luik.   

Ruimschoots voor 21:00 uur waren de boys binnen. Iedereen had zijn doel bereikt, niemand gewond, en maar 1 lek bandje.  

Al met al een zeer succesvolle missie van de VAV!!!. 

Ook ’s avonds hebben we ons nog flink laten gelden in hotel Schaepkens getuigen de foto’s.

Ook de barkeeper was wel content met onze aanwezigheid. En we kregen zowaar nog een rondje van hem.

Zo nu stop ik met typen wat in heb der lamme vingers van!

Tot slot wil  ik  iedereen nogmaals  van Harte Feliciteren met het behaalde resultaat. 

Op naar de Dolomieten!.

Herman.