9 augustus 2003. De 2e klassieker in de reeks voor mijn klassiekerbrevet zou een van de meest gedenkwaardige worden uit de geschiedenis van L-B-L georganiseerd door ''Le Champion''. Door de extreme hitte zag men zich genood zakelijk de tocht met 65 kilometer in te korten !

Het hele seizoen en voorseizoen van 2003 was het al mooi weer en droog geweest. Gaandeweg de zomer begon het echter steeds warmer te worden. 10 dagen na de ronde van Vlaanderen ben ik nog vice versa van Tuitjenhorn-Friesland geweest. Een totale afstand van 247 km. Tijdens Hemelvaartdag. Een bezoekje naar het gezin van mijn zus Corry en broer Dirk op een camping. Dat was me achteraf zwaar op de maag gevallen. Gevoelens van overtraindheid begonnen de kop op te steken.

Op 21 juni heb ik samen met mijn collega Jeroen Buiter de Jan Jansen Classic gereden. Resultaat : 200 km.  In een fietstijd van  7 uur en 39 minuten. Totaaltijd 9 u 32 min. Fietsgemiddelde 26.7 km/uur. Het was een dag van hollen stilstaan. Veel te geforceerd gereden. Veel kramp op het eind. Met te lange rustpauzes. Hier was ik al tot de conclusie gekomen dat dit niet de mijn manier was om een klassieker uit te rijden.

Het was half juli dat ik besloot om een Polar hartslag meter aan te schaffen. Dit was voor mij een openbaring. Een mogelijkheid om jezelf te beschermen tegen overtraindheid. Ook de mogelijkheid op internet via de diverse sites schema's voor jezelf in te stellen zijn legio. Vanaf dat moment ben ik anders gaan trainen. Niet meer, of zwaarder of met hogere gemiddeldes. Neen, met meer interval en met meer variaties tijdens de fietstraining.

Dit had meteen resultaat. Ik begon me beter te voelen. Ook de kracht en rekoefeningen zorgen voor een fitter gevoel
 

Noordholland-Tocht

Op 24 Juli heb ik op die manier een zware interval training en de NH-tocht gesimuleerd. Op het eind nog 3 klimmen op Klimweg in Schoorl.Dit was een afstand van 167 km in 6 u 26. Gem. 25.87. De gebruikte Kcal stond op 3998.De max hpm was op Klimweg 178. In rust was de hartslag ongeveer 53 hpm.

Voorafgaand aan L-B-L hadden we met ons gezin een vakantie geboekt in Camping Spa d' Ór in Sart-Lez-Spa, een klein plaatsje vlakbij Spa. Daar ging ik weleens brood halen met mijn zonen Jesper(10) en Bryan (8). Steil met een echte haarspeldbocht van 15%! Hier kon ik af en toe mooi trainen. Een dag of tien voor de L-B-L heb ik het traject van de Wanne tot aan de Cote de la Redoute gereden (121 km.). Toen was het nog 27 graden. Op het laatst had ik het zwaar omdat na de Redoute, de Maquisard mij alweer toelachte op weg terug naar de camping.
 

Hittegolf

Met de dag werd het echter heter en heter. Het kwik steeg van 10 graden tot een keer naar de watervallen van Coo gereden. Daar konden de kinderen lekker naar beneden springen. Wij zaten lekker met de benen in de rivier de l' Ámbleve onder een boom uit te puffen. Ondertussen begon ik hem al een beetje te knijpen. Hoe zou het met het vochtverlies gaan. En niet te vergeten met de benen…

Op vrijdag 8 Augustes  moesten we nog naar Luik om papieren op te halen. Toen was het op de snelweg in de auto al 37 graden. Heel bizar. De kinderen raakte in paniek. Bij het Palais des Congres in Luik aangekomen hoorden we de eerste onheilstijdingen al : de 235 km. zou worden in gekort naar de 170 km. Een aantal mensen van Le Champion had een testrit van 170 km. Gemaakt. Op de Redoute was het 40 graden! Dat vonden zij Onverantwoord. Om de deelnememer tegen zelf bescherming te nemen. Gezien de noodsituatie telde deze tocht wel mee voor het Klassieker brevet. Gelukkig maar! Op de weg terug zag ik dat het asfalt bij de L'Embourgklim was opengehaald. Ook had ik bij de afdaling van de Wanne (15€) veel los grint gezien. Altijd nuttige informatie. Het meeste voordeel had ik van het feit dat wij al 14 dagen in het gebied zaten. Ik wist de hitte vrij goed in te schatten.

Hangjongeren

Door al dat gedoe had ik zeer slecht geslapen de nacht voor de tocht. Om 12.00u in slaap tot ongeveer 2u 45. Je kan niets anders doen dan zo stiletjes mogelijk blijven liggen. Om 3u30 opstaan. Voor dat je alle spullen weer klaar hebt. De auto zo stil mogelijk starten op de camping en gaan!  Denk je….

Bij de ingang van de camping was de slagboom gesloten. Shit! Daar had ik niet bij stilgestaan. Gelukkig stonden daar wat hangjongeren wat uit te zakken. Die hebben de slagboom een stukje opgetild. Aan de linkerkant kon de auto er nog net onderdoor. In Luik zag ik mijn collega Eef Ursem het verkeer al regelen voor de parkeerplaatsen. En om 5u 20 stond ik op 'poleposition' klaar voor de start en finishdoek. Daar sprak ik Warmenhuizenaar John 'Snuf' Nannes en wenste hem succes. Inmiddels kwam mijn fietsmaatje en collega Jeroen Buiter(32) ook aangeschoven. Ik zei tegen Jeroen dat ik mijn eiegen tempo zou gaan rijden. Jeroen was teleurgesteld omdat de tocht was ingekort. Dit was zijn kans om eens boven de 200 km te gaan rijden…

Het was inmiddels al 23 graden, en dat om 06.00u 's ochtends! Ik wist hoe heet het nog kon worden… We gingen rustig in grote groep richting Beaufays bij de eerste klim. Jeroen keek verrast toen ik meteen al in eiegen tempo(lees 160 bpm) de klim voltooide. “Zo ga ik het dus doen vandaag,” zei ik. Tussen de bergen in was het niet noodzakelijk om in een groep te blijven. Er stond immers geen 'zuchie'wind!

De afdalingen gingen als een speer. Voorbij de steile klim van Kin (20 %), raasde ik in 69,9 km naar beneden. Ik zag dat later, daar schrok ik wel van. Maar het afdalen ligt me wel. Als het maar verantwoord blijft…Dus de groepjes rekten steeds als harmonica's in en uit. Bij Lorcé reed een groepje van een fietsclub. De achterste man zat al een tijdje zeer onrustig te schakelen. Opeens was het; PANG!! De ketting knalde kapot en de achterderrailleur ook aan flenters. Triest voor die man. Zo kort na de start is het dan over en sluiten.

Wasbord

Vervolgens kom je in het gebeid van Neuville, wat ze ook wel het 'wasbord'noemen. Allerlei korte klimmetjes en afdalingen. Langzam maar zeker ga je steeds hoger richting de eerste stempelpost Baraque de Fraiture op 660 m hoogte. Het werd ineens zeer mistig, uniek omdat het al een maand niet mistig was geweest. Mijn bril heb ik maar afgedaan, het was te link in de afdalingen. Om 8u30 brak de zon door. Jeroen begon ineens te zingen: “Here comes the sun!” Na het lastige stuk vals plat kwamen we om 8u55 in Baraque aan. Stempelen en: BAM! 32 graden! Het zweet begon ineens van alle kanten uit je lichaam te gutsen. Dorpsgenoot Erik Boekel nog gesproken. Hij is een ervaren toertochter van 32 jaar oud. Te snel voor mij. Gauw bidonnen vullen en weer weg. In de afdalingen richting Vielsalm kwamen we lekker op krachten.

De Wanne

Onverwachts snel doemde opeens het kerkje van Grand Halleuz voor ons op. Nu al? Het klopte want we moesten meteen rechtsaf steil omhoog de Wanne op. 22 %). Ik twijfelde even en stond stil. Gelukkig kwam ik weer op gang en kreeg ik geen kettingpech, want het gaat daar recht omhoog. In eigen tempo de Wanne op en het werkte. Bij het bos rechtsaf haalde ik Cees Ris(74) in. “Klasse Cees!”  Boven Koos Woestenburg, de stukjesschrijver van Le Champion nog gesproken. Die had het ook al niet lekker. Weer bidonnen bijvullen. Banaan en yoghurt naar binnengewerkt. Klaar voor de inderdaad nog wat grintige Wanneranval(15 %). Bij een plaspauze had ik de fiets op de grond gelegd. Ondertussen liepen allebei de bidonnen leeg! En dat was op een link stuk van de route. Vlak voor Stavelot zei ik tegen Jeroen: '' We moeten bij het eerste het beste café de bidonnen vullen , want hierna krijg je voorlopig geen cafeetjes meer. Zogezegd zo gedaan. Bij de kasseienbrug in Stavelot een mooi bruin ouwemannencafe. De voordeur in en de achterdeur weer uit met 4 gevulde bidonnen. Van levensbelang! Ik gooi er dan wat druivensuiker en wat zout bij.

Genadeloos

Vervolgens gingen we richting het racecircuit van Franchorchamps. Dan ineens is er links opeens een klein boeren weggetje: de cote d'Amermont. Het was er genadeloos heet. Het lag midden in de brandende zon en geen zuchtje wind tussen de hoogbegroeide rietbermen. En onverantwoord steil met deze warmte! Na de Haute Levee krijg je het mooiste panorama voorgeschoteld. En een adembenemende afdaling. Jeroen en ik waren hier getuige van een ongelofelijke carambole van een collega-fietser. De man kon de bocht , een gezellige hairpin , niet meer houden en bleef in de berm zwalken. Ondertussen 60 km/u! Hij tikte met zijn schouder een boom aan, nog een boom. En had helemaal geen controle meer ver zijn stuur. Wonder boven wonder bleef hij op de been!

Tijdens de oneindige kim van Le Rosier kwam ik weer in de drinkproblemen. Bij een bocht omhoog tussen wat huisjes stonden 4 jochies van 10 ons aan te moedigen : '' Allez-Allez!'' In mijn beste steenkolen-Frans sprak ik ze aan : Sil vous plait , une petite de léau pour moir! En de jochies renden naar binnen en kwamen met ijskoude biddonen weer terug. Heb ik ze maar een euro gegeven, wat ze niet wilde accepteren. '' Merci beaucoup!

De Cote de la Redoute

Na de beklimming van de Maquisard strompelde we La Reid binnen. Stempelpost. Eef Ursem en zijn vrouw karen zaten in de organisatie. Hierna diende we ons op te maken voor de grote finale : Cote de la Redoute! Je probeert je zo rustig mogelijk te houden. Maar het lauwe water drinken en de hitte gaan zwaar op je inwerken. Remouchamps , het restaurant dan voor de brug rechtsaf over de kasseien lang de rivier de l'Ámbleve. Hier is hij dan na het viaduct van de autobaan krijg je nog eens 25 % voor je kiezen. Eerst rustig blijven zitten. Een tandje lichter. En nog een eens, Opeens blijk je toch tegenwind te hebben. Toen kreeg ik de geest. Nu of nooit! De mond wijf open voor zuurstof. Links een gerieflijke alpenweide met rustig grazende koeien. Wat een contrast!

Mijn maatje Jeroen kreeg van een voor hem rijdende dame zoveel moraal dat hij nog net niet afstapte! Op het smeltende asfalt staat '' WATJE!'' gekalkt en VDB.

Het klappende plubliek daar krijg je moraal van. Ineens kreeg ik kippenvel en een bepaalde kick en ik kwam fietsende boven. Helemaal buiten adem. Met een hartslag van 187 hpm. Boven mijn maximum met 7 slagen. Matthé Pronk uit Kalverdijk stond erbij of hij nog wel een ronde wilde…

Nu nog 35 km naar Luik. Maar het was geen leuk stuk omdat we tegenwind hadden. Een viezige vette smog hing over de stad. Smoorheet langs een verkeersweg, veel hobbels. Alles doet zeer. Wegwerkzaamheden en zere benen bij Louveigne. Later zo'n 10 km voor de finish ging het eigenlijk nog wel goed. Ik vindt Luik trouwens maar een vreemde stad. Een grijze industriestad. Maar het finishdoek was zeer, zeer welkom! Om 14u00 was een einde aan deze marteltocht gekomen.

Persoonlijk vond ik het een juiste beslissing van de organisatie om de rit in te korten. Dit moest op vrijdag worden beslist, toen was het immers 37-40 graden Celsius! Op de terugweg in de auto zag ik waarom. Honderden en nog eens honderden toerrijders moesten nog binnenkomen. Dan zag je er weer een paar in de berm zitten. Ze liepen af en aan richting de benzinestations voor drinken. En de gezichten spraken boekdelen: holle ogen en oververhitte gezichten. Dit alles bij Chaudfontaine en langs de N30 richting Luik. Er waren dus toch een aantal gevallen van uitdroging en één persoon brak zijn neus. Maar voor mij telde een ding: ik heb het gehaald!