Op weg naar de Sattelegg

We krijgen nog een stukje heerlijk fietsen met daarin een eindeloos lang lijkende afdaling. Dat wordt straks vast nog heel zwaar klimmen denk ik bij mezelf. Aan de voet van de Sattelegg hebben de dames en Ron een terrasje afgehuurd en kunnen we ons even voorbereiden op de klim. We liggen hier anderhalf uur voor op het schema van Patrick dus zorgen over op tijd binnen te komen heb ik niet meer. Ik blijk ook grijze borstharen gekregen te hebben blijkt wanneer ik mijn ondershirt uitrek. Tevens adviseer ik Pieter en Rob om nu ook de energie rijke Zwitserse notentaart maar op te eten die ik met ze gedeeld had. We beginnen vervolgens als groep aan het laatste stuk naar de klim die we samen aanvangen. Na een poosje verdwijnen de betere klimmers uit zicht en ben ik nog alleen met Mark in de achterhoede. Pieter rijdt ook langzaam van ons weg. Deze klim is ongeveer negen kilometer lang en na een poosje loop ik langzaam uit op Mark die met 28 achter toch even meer inspanning moet leveren als ik met de 32 achter. Ook worden we voorbij gesuisd door hordes motoren en sportauto's die ook zo snel mogelijk boven willen zijn. Levensgevaarlijk af en toe, en wanneer twee oude Opel Kadetts naar beneden vliegen kijk bezorg om want Mark zit een bocht lager, maar alles gaat gelukkig goed.

Kampioenschap van Zürich, 225 km	\| Jan Mulder \|
In het zog van de Spa groep kom ik flitsend binnen	\| publ. 7 dec 2005 \|
2003. We arriveren na tegen drie uur in Einsiedeln waar de Spa groep een onderkomen gehuurd had tegenover het klooster in het Sport und Jugend Bildungszentrum. Wij kenden elkaar nog van het eerdere klassiekerweekend waar we samen gereden hadden. Nadat we onze kamers hebben betrokken gaan we nog even boodschappen doen terwijl de mannen van de Spa groep de route gaan verkennen. Wij eten gezamenlijk een stevige pasta maaltijd en vervolgens begint Patrick de ploegentactiek en de schema's uiteen te zetten. Op tijd starten en doorfietsen met als doel uiterlijk om halfvijf aan de voet van de Sattelegg te zijn is de boodschap. Daarna nog een klim naar Raten en vervolgens afdalen naar Zug. De dames in de volgauto's zouden bij 50, 100, 132 en 190 kilometer staan. We treffen Carla die vanuit een ander hotel aankomt, de groep in de jeugdherberg zit echter nog aan het ontbijt. We mogen van Gerrit direct om halfzeven starten En we vertrekken in een peloton van de Spa groep bestaande uit Mark, Patrick, Onno en De start

Jaap aangevuld met Rob, Pieter en Jan. Mark en ik de mindere klimmers mochten ons sparen in het zog van de anderen. Pieter leek geheel herboren na de zware tocht in Lombardije. In een lekker tempo werken we de eerste etappe naar de Regensberg klim op 53 km af. Juist daarvoor worden we door de eerste rijders die om zeven uur konden starten gepasseerd. Op de top vullen we onze bidons bij de auto's. We fietsen direct door naar het 100 kilometer punt, in dit tussenstuk zit wel enig hoogteverschil doch verschrikkelijk zwaar is het niet. Wat een luxe vier dames Bianca, Danëlle, Christy en Annette staan al weer klaar met water en voedsel, het lijkt wel grote verwendag na de ontberingen in Lombardije.

De tussen etappe

We fietsen in een lekker tempo door naar de voet van de Hulftegg. Ondertussen zijn we al door diverse snellere jongens uit het jeugdherberg peloton gepasseerd. Een paar keer doe ik ook een beetje kopwerk en voor we het weten beklimmen we de Hulftegg. Ik hang er snel achteraan, doch dan is het prettig dat Onno en Patrick en Mark een tijdje bij je blijven. Boven is het dan weer verzamelen. Bijna flits ik de volgauto's voorbij wanneer ik aan de afdaling begin, doch de dames schreeuwen me luid terug. Ook hier zitten we niet te lang, en ik werk even een stukje notentaart weg.

Eerst even weer lekker afdalen en even later fietsen we al door Einsiedeln langs het klooster en ons logies. Hadden we toch thuis kunnen starten. Er komt nog een zware klim naar Raten en dan het alleen maar afdalen naar Zug. Ook in deze klim zijn Mark en ik de hekkensluiters doch deze doen we geheel samen. Boven staat Cor met zijn groepje te wachten, ik denk dat één van zijn makkers erdoor zat. Wij gaan direct door want anders koelen we teveel af daarboven. In een lint waar zich meerdere bij aansluiten vliegen we met 45 tot 50 km/uur naar beneden. Deze ervaring kun je een beetje vergelijken met het laatste deel van LBL doch dit uitzicht op de meren en de brede wegen gecombineerd met de mooie natuur maakten het prachtig. Tot beneden in Zug bleef het als maar naar beneden gaan. Beneden wil ik weer aanzetten op 53/11 na een stoplicht en trap ik nog even een spaak stuk. We komen mooi op tijd in de jeugdherberg aan. Jammer dat daar geen gezamenlijke ruimte was om even met collega's wat te drinken en ervaringen uit te wisselen. Je kon alleen bij de portier wat kopen en je stempel daar krijgen. Wij hebben 's avonds in ons eigen

Op de top aangekomen fiets ik eerst even naar de auto van Gerrit om me te melden voor de stempel. Ik vertel dat ik vandaag een prima groep heb om me er doorheen te slepen. Daniëlle had bij Gerrit al water voor de groep geregeld wat nog niet meeviel. Natuurlijk moest iemand toen even opmerken dat alleen voor de Champion fietsers was. Die was even vergeten dat wij ondanks het feit dat we niet in de bus zaten keurig al jaren lid zijn en natuurlijk ook de inschrijvingskosten voor de organisatie hebben betaald. Ik tref hier Cor uit Emmen met zijn groepje van de dag en even later komt Carla ook al boven.

Via Einsiedeln terug naar Zug in een schitterende afdaling

Gevecht om het water?

logies er een gezellig avondje “bieren” van gemaakt.

Tot slot

Spa groep bedankt voor jullie gastvrijheid en ondersteuning tijdens de tocht, we zien elkaar hopelijk weer op de nog resterend klassiekers.

Gerrit van Loo, en je ondersteunende team, hartelijk bedankt voor al jullie inspanningen om deze klassieker week te organiseren. De meeste leden accepteren de organisatie vaak als iets vanzelfsprekends zonder zich te beseffen dat er vooraf de nodige vrije tijd etc. ingestoken moet worden en dat het grotendeels vrijwilligers werk is.