wielerklassieker verslag

meter dalen dus was er minder dan een half uur voor nodig. Helaas misten we een pijl en kwamen we weer op de route van de ochtend terecht.... Uiteindelijk was een 2e ronde iets teveel van het goede dus met een ommetje kwamen we weer terug bij de jeugdherberg.

Kampioenschap van Zürich, 225 km |  Rob van Zetten  |
  |  publ. 1 dec 2005  |

Vanuit Zug vertrokken we weer voor de 3e klassieker deze week, die bekend staat om z'n mooie parcours.

Het was ook inderdaad fantastisch genieten op de overwegend goeie wegen die af en toe wel hinderlijk/gevaarlijk werden doorkruist met spoorrails welke bijna evenwijdig in de weg liggen(?). De 1e post lag op de top van de Regensberg (612mtr), hier moesten we even wachten op de stempelaars die in de file zaten.

                                                                                          

Hierna zetten we onze fiets verder richting Zürich en waar we de post op 130 km vonden boven op de Hulftegg (953mtr). Aangezien de verschillen hier kleiner waren besloten Alexander en ik de weg zover het ging samen te vervolgen. Af en toe reed er iemand met ons mee en bleek Andrea (de enige vrouw in het gezelschap) nog een hele poos met ons mee te rijden. Prachtige vergezichten, ook op de bergen met sneeuw werden afgewisseld met mooie dorpjes en blauwe bergmeren.

 
 
 

 

 
 

De 3e post lag boven op de Sattelegg (1190mtr) en komende vanaf 410 meter bleek het na 180 kilometer nog een beste opgave. Een klim van 11 kilometer met soms stukken van 10-11% moest wel een mooi uitzicht opleveren en inderdaad het was prachtig. Ook hier weer kregen we drinken, eten en uiteraard de fel begeerde stempel.

Hierna stortten we ons weer in een prachtige afdaling er stonden nog 40 kilometer op het programma. Via de mooie lange brug over het meer bij Willerzell reden we op de laatste hindernis aan. Men had nog de weg naar Raten gevonden die ons weer op een niveau van 1.077 meter bracht. Deze klim was niet heel lang en moeilijk maar door de afstand en wederom tropische temperaturen toch slopend. Bij mij was het zitvlak door de combinatie van de afstanden, de temperaturen en het “comfort” volledig kapot en ik kon eigenlijk niet meer zitten. Gelukkig was de laatste 20 kilometer nog zo`n 650