19 juni 2005. Eindelijk kwam dan de 13e en laatste klassieker in zicht. Gent/Wevelgem, volgens velen een ´lichte´ klassieker, maar zou vanwege een hittegolf toch weer een aanzienlijk zware klassieker worden.  Ik was wel goed hersteld van de Klassiekerweek 14 dagen eerder. Het hele gezin wilde wel mee, vrouw Ingrid en de 3 kinderen Marissa, Jesper en Bryan, toch een goede mentale en gezellige steun voor vader. Ook hond Dido zou de tocht naar Vlaanderen meemaken.
 

Een tent geleend, aanhangwagen gecharterd en daar gingen we vrijdagochtend om 9u15. Weinig files, en in Antwerpen kozen we voor de  Liefkenstunnel, om het industriegebied heen. Kan je wel blijven rijden, al moet je  € 5,=  tol betalen. Het werd prachtig weer en bij het bekende Blaarmeerse-gebied bij Gent stond onze camping. Mooie camping met luidruchtige bejaarden, en een Folkssinger met accordeon een veldje verderop. Ook was er een studentengroep die een quiz deed over 30 Belgische biersoorten. Zaterdag werd het al 32 graden, lekker relaxen bij het strandmeer.
 

Stress

Zondagochtend om 5u20 opstaan en om 5u45 zat ik op de racefiets richting de start  Deinze. Dat lag zo'n 17 km zuidwaarts. Meteen al 28 graden en rustig erheen gepeddeld. Alleen gestoord door overstekende konijntjes en ander wild. Bij het inschrijven in het Stadion Van der Wiele in Deinze, om 6u30, leek het wel een reünie van oude fietscollega's. Rob Hill, Arjan Kamberg, Ton Kuipers en Reinhold Hubner van Le Champion. Plots kwamen daar ook Lex Wisman en Evert van Ravensberg hevig gestressed en met wilde armgebaren aangesneld. Ze waren al om 6u10 met de bus gearriveerd maar hun fietsen waren er nog niet. Dat kwam later in orde.

Om 6u42 vertrokken we met een grote groep van een man of 80 richting de Belgische kust. Mooi om te zien al die Belgische fietsclubs met shirts in de meest fantastische kleurcombinaties. Elke straathoek of café heeft wel een fietsclub! We hadden een lichte rugwind, en er werd met een enorm tempo van soms over de 40 km/u gereden. We zagen Evert nog prutsen met zijn fietscomputer. Johnny Wubbels en Onno van der Witte van de Drentse Fiets Tour Club uit Emmen. Die jongens had ik De Omloop Het Volk ontmoet. Zij stapten af in Kanegem. En lieten zich vereeuwigen bij het Standbeeld van legende Bric Schotte('IJzeren Briek'). Prachtige bossen bij Varsenare. De frisse boerenlucht is een verademing. Het is een prachtig verkeersvrij gebied, met  stoffige, grintige weggetjes en boerenpaden van 2 a 3 meter breed. Varkensboerderijen, dikbillen en Belgische trekpaarden zorgen voor de juiste entourage.

Flinke snok

Ondertussen brak het peloton steeds meer bij kruisingen of splitsingen. Evert voelde zich daar zo goed dat hij er een flinke snok aan gaf. Ik heb wel bewondering voor de courage van Evert. Als ik dat zou doen, zou de verzuring heel snel toeslaan, maar toen brak het peloton definitief. Lex Wisman en ik zaten in de laatste groep. Samen met een Belg gingen we kop over kop rijden, en warempel, we haalden de groep net voor kustplaatsje De Haan weer  in. Dit was na 70 km met een gemiddelde van 34,5 km/u. Al die bochten,keren, draaien en aanzetten door het keuterboerengebied van West-Vlaanderen was niet in ons nadeel. Maar het werd weer een hittegolf. Het deed weer denken aan Milaan-Sanremo eerder dit jaar. Ook heet, en ook zo'n jachtige fietsrace naar de kust. Lex en ik gingen na het stempelen rustig opfrissen, we kregen daar enorme eierkoeken. Later sprongen we in het kustgebied van groep naar groep. Lex had op het vlakke goede benen. Een renner van 60 jaar met heel veel kracht in de benen. Qua stijl lijkt hij op het vroegere Franse enfant-terrible Laurent Fignon. Lex reed binnen notime de gaatjes dicht. Toch wilden we ons niet kapot rijden. Evert was al eerder vertrokken. Zo kwamen we al fietsend terecht bij een prachtige fietsclub uit Izegem: WTC De Abeelevrienden. Vijf man die een echte carrousel aan het ronddraaien waren.Geëscorteerd door een heuse 'motard' van de organisatie. Maar wat je wel meer ziet bij clubs: er zit altijd een zwakke broeder tussen, waar de rest op moet wachten.

Zandzakken

Na 140 km kwamen we bij de controleplaats Proven. Daar zagen we onze fietsmaat Evert tamelijk uitgewoond zitten. Toch weer geforceerd. Ook Arjan Kamberg kwam daar aansluiten. Na  weer geweldig van drinken en proviand (2 broodjes) te zijn voorzien vertrokken we richting de Vlaamse heuvels. Tot die tijd was het tamelijk vlak. Nu begon het echte werk. De vele monumenten verraadde de bizarre en waanzinnige strijd in de loopgraven die hier in het gebied rond Ieper in 1914-1918 heeft gewoed. Ik zag uitgegraven bunkers met zandzakken langs de heuvel, in stand gehouden monumenten als stille ooggetuigen 90 jaar later…

Bij het naderen van de Zwarteberg op 160 km sloten we aan bij een grote fietsclub, compleet met een grote volgwagenbus. Met een mooi tempo reden we langs de slagvelden van weleer. Plotseling langs een boerderijtje bij Westouter vloog er een renner hals over de kop de sloot over, en het prikkeldraad in. Een blaffende hond, en grote consternatie bij onze zuiderburen. De man bleef kermend van de pijn in het prikkeldraad hangen. Schaafwonden, broek en trui kapot gescheurd. Ik hielp hem eruit, gaf hem te drinken en zette zijn vederlichte fiets aan de kant. De rest bleef een beetje apathisch staan kijken. Hij stapte met fiets en al de volgwagen in… Hij tikte met zijn voorwiel even zijn voorganger aan en dan ben je gezien. Op de lastige Monteberg spatte de hele groep uit elkaar. Er werden daar om 13u40 foto's genomen van de zwoegende renners.
 

De Kemmelberg

Het is voor mij leuk dat het klimmen steeds beter gaat. In een goed ritme was dit een voorproefje op de beul van de dag: de Kemmelberg op 182 km. In een keer draai je een bocht naar links loeistijl omhoog. Vol met kasseien 22 % stijgingspercentage. Geen wind te bekennen en minimaal 40 graden midden in de zon. Ik had mijn versnelling gelukkig goed staan, slippend en staand op de pedalen kwam ik boven. Evert van Ravensberg kwam even later aangeslingerd op zijn Bianchi fiets over de stuiterende kasseien. Ik moedigde hem aan, en zette zijn fiets tegen een boom aan. Evert was duizelig en had het even helemaal gehad! Lex Wisman had vanaf de Monteberg zijn eigen tempo gereden en dat was hem goed bevallen. De Obdammer kwam redelijk fris boven. Gelukkig hoefden we niet over kasseien naar beneden. Dit heeft Andrei Tschmil bij een val in de afdaling zijn carriere gekost!

Tot onze verrassing kwamen we bij de controle in Kemmel Ruud Smeding en Maarten Rood tegen. Zij zaten op een camping in Deinze en waren om 6u10 vertrokken. Ook Lex en Evert hadden een 'genoeglijke' nacht achter de rug. Het plan om met de nieuwe tent van Lex in Wevelgem te kamperen viel al snel in duigen. Na pogingen in een park(met vuurwerk) en voor een Nightclub zagen zij zich genoodzaakt om de rest van de nacht in te auto te blijven “slapen.”

Met 5 man vertrokken we voor de laatste 40 km. Het bleef snikheet en nu met de wind schuin tegen werd het nog best wel zwaar. Nu nam Ruud Smeding de rol van wegkapitein op zich: “Waaiers maken, naar rechts! Minder tempo!” Het schalde over het land van Vlaanderen. Ruud had overigens ook al problemen met zijn draadloze fietscomputer.Hier belde Ingrid om 15u15 dat ze met gezin en aanhangwagen in Wevelgem stond. Wat een opluchting en een knappe prestatie in de hitte!

Bloedhitte

Maarten Rood en Lex Wisman hadden nog hele goede benen. Om voor mezelf te spreken is het opvallend dat ik na pakweg 180 km niet meer verzwak. Dit in vergelijking met vorig jaar. Je moet na een paar jaar gewoon door een bepaalde barrière heen. Dan is het leuk om in de slotfase ook een paar keer goed over te nemen. Na de laatste drinkpost deed Lex nog een bijna geslaagde poging om iedereen los te rijden en zo denderden we met 35 km/u op Wevelgem af. Nog een paar bochten afzien door de bloedhitte en zo zat het laatste stuk van Het Klassiekerbrevet erop. In de verte stond Ingrid in de Schoolstraat al te kijken-een emotioneel moment-en finishten we om 15u48 na 225 km en met een knap gemiddelde van 28.3 km/u in Wevelgem. Een prachtige klassieker in het Vlaamse land waar de gastvrijheid en de deelname van de vele Belgische fietsclubs voor de juiste sfeer zorgen. Als geste op deze bijzondere ´vaderdag´ kreeg ik als beloning een speciaal zilveren ´fietskettinkje´ van het gezin cadeau.