Ploeg:                        Veendammer Asfalt Vreters

Ploegleider:                Folkert Romp

Team Verzorgster:      Johanna Romp

2008. Voor deze keer was overnachting geregeld in Hotel Scheapkens in Valkenburg op aanraden van Luit Kok, dit was een zeer geslaagde en gewaardeerde keus gebleken. Nadat we ons hadden geïnstalleerd in onze kamer en de startbescheiden hadden gehaald bij de Polfermolen vielen we om en nabij 18.30 uur aan op het omvangrijke buffet van het hotel. De berg eten die Johan op zijn bord had gestapeld deed ons allen vermoeden dat hij wat van plan was de volgende dag. Ook Henk Kalk deed deze keer eens afbreuk aan het Sonja Bakker syndroom en nam stiekem toch 2 zakjes mayo mee naar de tafel, en probeerde deze onopvallend onder de rand van zijn bord te schuiven, maar alert als we zijn hadden we dat natuurlijk allang gezien. (Astrid wist er ook niets van, denken wij!!!!). 

Noot:  Heel erg jammer dat Koos verstek moest laten gaan vanwege buikgriep.

             Herkansing over 2 weken Koos!                   

Na het eten even een lekker bakkie scoren in de hotelbar , wat wel erg lang duurde trouwens voor het kwam (koos kwam al aardig op stoom). En daarna de voorbereidingen treffen voor de start om 06:30 uur voor de AGR2008. Ikzelf was er niet helemaal gerust op en daardoor kon ik de slaap niet direct vatten, kwam er nog bij dat er wat mensen waren die zeer luidruchtig het hotel weer binnen kwamen kennelijk met het kijkglas goed vol, zodoende waren er toch meer die maar beperkt van hun nachtrust konden genieten. Tijdens het wakker liggen dacht ik herhaaldelijk “het gaat wel goed morgen” “het gaat wel goed morgen”!! en om 05.00 uur schrok ik wakker van de wekker. Dus was ik toch in slaap gesukkeld. Asos broekenvet op de billen en warm- up op de benen. Ik wreef daarna nog even de slaap uit de ogen, en tot mijn schrik bemerkte ik dat er nogal wat warm-up aan mijn handen was blijven zitten en binnen afzienbare tijd had ik een rode poon van heb ik jou daar! En warm!!!!

Snel maar met shampoo het proberen te verwijderen, maar helaas wat het meeste er al ingetrokken.

Met een rood hoofd verscheen ik in de eetzaal voor het meer dan voortreffelijk ontbijt. Jan en Johan Romp hadden waarschijnlijk een geheim ontbijtreceptje en bleven daarmee angstvallig uit de menigte. Hun ontbijt bestond uit krentenbollen en ?????????????. Om 6.20 uur was iedereen gereed voor vertrek en togen we naar de start, waar ook nog voldoende voor onderweg beschikbaar was.

Om 6.30 uur gingen we dan van start met de nodig zenuwen op de maag, en ik nog een kop als een kreeft (wel lekker warm). Gingen we op weg naar de eerste beklimming van de dag. Totaal 19 beklimmingen die dag, en nog een aantal die niet op de kaart stonden. De ervaring leert mij dat als je een beetje kletst onderweg de tijd en kilometers veel sneller voorbij gaan dan als je met je eigen gedachten uren op het asfalt doorbrengt. Ik begon dus al vroeg met hier en daar een praatje te maken om de moed erin te houden. Al na 2,4 km koers de Geulhemmerberg. Eerst even weer wennen aan het klimmen en rustig omhoog . Ook Marten, Jan en Folkert waren die mening toegedaan.

Na de beklimming van de Maasberg kwam naar voren dat het geheime receptje van Jan en Johan toch het gewenste resultaat opleverde en de kopgroep was  een feit.  Ook de belofte Henk Kalk was van de partij, en de vol met adrenaline zittende Rene.  Bij de achtervolgende groep werd al snel duidelijk dat ook Folkert Abee niet lekker in zijn vel zat, die moest al vrij snel lossen vanwege maag en darm problemen.  Ik, Marten en Jan waren zodoende lekker op weg en al om 08:21 uur waren de eerste 55 km op het asfalt weggetrapt. 

De beklimmingen werden telkens gedoseerd genomen en tot ons genoegen constateerden we dat we om 11:00 uur inmiddels al 115 km hadden afgelegd, met een gemiddelde van om en nabij 27 km/uur. Op dat moment was bij iedereen van ons de moraal nog erg goed. 

Door mijn voorgenomen gekwebbel schoot het in mijn ogen wel goed op en voor dat we het door hadden waren voor 12:00 uur al 136 km op weg. Vanaf dat moment komen toch de wat zwaardere stukken van het parcours en liep de gemiddelde snelheid zienderogen terug.

En tot ons ongenoegen begon het ook nog te regenen.  Mijn moraal bleef ondanks alles redelijk intact, alleen de benen waren het er niet meer mee eens en konden de lasten van het  afgetrainde, 90 kg zware lijf niet meer torsen.  Maar weer een paar keer de slogan: “fiets kopen?” op de diverse toppen ertegenaan gegooid.  Die blijft toch leuk voor diegene die het nog niet hadden gehoord. Ook rijmen op fietsmerken was een leuk spelletje:

Met een gazelle kom je er welle!

Met een Giant sta je zo weer aan de kant!

Met en Trek lig ga je op je bek!

Met een Cervelo ben je er zo!

Enz.

In een van de beklimmingen reed een renner in een TNT-post pakje achter ons  aan, een collega van hem flitste ineens voorbij en ik zei: “die gaat snel”, waarop hij zei ”ja, die doet express!!!!”

Gelukkig voor ons stonden de ploegleider en verzorgster op een strategisch punt, daar heb ik 3 blikjes Red Bull en een blikje cola tot me genomen. Tevens een paar Luikse wafels erin (zag ik van Johan dat die goed zijn voor genoeg koolhydraten) ik had er 25 van meegenomen en ook 25 roze glacékoeken, dat zou toch genoeg moeten zijn. Ook Marten en Jan konden zo even weer op verhaal komen. Ook Jan had het zwaar, hij kreeg ook nog last van zijn knie. Marten echter moet eerst 200 km op weg zijn voor hij in de flow komt. Alleen was hem de Red Bull niet goed gevallen. Het gaf mij vleugels en hem buikkramp.

Met het equivalent van 24 koppen sterke koffie in mijn lijf stuiterde ik de volgende 2 beklimmingen op en weer af.  Met nog 4 beklimmingen te gaan werd het ons duidelijk dat als er niets gebeurde we de streep “gemakkelijk”!! op tijd zouden halen. Was de Hulsberg met 1100 meter en een gemiddelde  stijging 3.3% nog een ware beproeving voor mij (Marten en Jan moesten 4 minuten op mij wachten, waarvoor nog dank) De rest was te doen. Door de hectiek aan de voet van de Cauberg waren we Jan kwijt, was hij nu al boven of stond hij ergens beneden? Naderhand bleek dat hij op 800 meter voor de streep nog een lekke band voor de kiezen kreeg, en geen mechaniker te zien, dus zelf maar nieuw bandje gelegd en de resterende 800 meter afgelegd. Na de verplichte onderdelen van after finish gingen we in de stromende regen weer richting Hotel. En koud dat dat was!!!.  Zelfs na de douche stond ik in ieder geval nog erg te bibberen.  Rond een uur of zeven vielen we aan op het buffet wat ons heerlijk smaakte. En daarna nog een lekker bakkie koffie in de lounge van het hotel,  want even na praten over het zoveelste VAV- succes is natuurlijk een genot om te doen.  Onze ploegleider hield de pers ver van ons vandaan zodat we even lekker ontspannen konden bijkomen van de zware inspanning. Na een heerlijk ontbijt de volgende morgen gaat het weer richting Veendam en beginnen de voorbereidingen weer voor de volgende Klassieker: “DE WAALSE PIJL”.  De pitbull onder de klassiekers zegt men.  

The herminator