31 augustus 2003. Dit keer zouden we het anders aanpakken. Ingrid en ik gingen deze klassieker combineren met een gezellig weekendje uit in Zuid-Limburg. Op vrijdagochtend al om 9.30u vertrokken vanuit Tuitjenhorn. Door de gebruikelijke files waren we pas om 15.00u in Heerlen! Een alleraardigst hotel "Le bastion" vlak bij de woonboulevard in Heerlen-Noord. Mexicaans eten, een filmpje('Pirates of the Caribean'), en een bezoekje aan IKEA maakten het daar heel gezellig. Niet verwacht dat Heerlen zo'n leuk stadje was!

Regenbuien

Zaterdag voor de rit moesten er nog startpapieren en de transponder opgehaald worden op Megaland in Landgraaf. Daar was het 's middags al een drukte van belang. Directeur en oud-wielrenner Leo van Vliet liep daar al. Bij een stand van Amstel kon je uiterst voordelig verschillende koerskledingsetjes kopen. Een shirt-korte mouwen, shirt lange mouwen, koersbroek, handschoenen, sokken, een cap en een bandana voor maar € 59,=. Geen geld toch?

Het weer was wisselvallig. De berichten waren eigenlijk helemaal niet gunstig. Harde westenwind 16 graden en regenbuien! Je zit dan al te dubben wat je aan moet trekken. Met Ingrid had ik al afgesproken, dat ik de auto bij een industrieterrein neer zou zetten. De volgende dag van de AGR zou Ingrid dan met de mountainbike vanuit het hotel de auto opzoeken, en extra voeding en drank meenemen voor na de eerste ronde van 150 km. Zij zou ook het mobieltje bij zich houden. Als ik  met de transponder over een van de elektramatten zou rijden kreeg Ingrid een sms'je toegestuurd. Dan wist ze precies waar en wanneer ik ergens zat. Er kon zo toch niets misgaan, toch?

Hemelsblauw

Na een zeer matige nachtrust: slapen tot 03.00u , en daar was alles mee gezegd eigenlijk. Je ligt gewoon te wachten tot je er uit kan. Om 05.00u opstaan, ontbijten, insmeren, fiets in de auto en gaan! Natuurlijk was er weer tegenslag. Midden in Landgraaf een wegversperring. De plaatselijke Jaarmarkt had maar besloten om tegelijk met de Amstel Gold Race vandaag haar tenten op te slaan! Ondanks dat ging ik toch om klokslag 07.00u over de eerste matten van start. Het was zeer fris, 11 graden en een snijdende zuidwestenwind met een hemelsblauwe lucht.

Hoe gaan we het vandaag weer aanpakken? Ik besloot om richting Cauberg maar zo veel mogelijk in de luwte van de groep  te blijven. Dat ging tegen de zuidwestenwind in. Ik had geen last van de kou. Maar een sportbril tegen oogtraantjes zou geen overbodige luxe zijn. Na 4 km al op de foto. Die kon je later, samen met je resultaten en tussentijden speciaal op een persoonlijke website zetten. Na de Bergseweg(170 m), kregen we een leuke beklimming. Ik vroeg aan iemand wat dit voor berg was. "Karl-Heinz, ist das ja doch der Fromberg?" Antwoord: "Jawohl Rudi"…. Dit om het internationale karakter van zo'n klassieker maar weer eens te bevestigen. Na 20 km voorbij Schin op Geul, de Nederlandse l'Alpe d'Huez; de Keutenberg. Met een stijging van 22 % was het vooral lastig, omdat je nog in het begin van de koers zat, ging je bijna schouder aan schouder steil omhoog. Als je een achterwiel aantikt ben je gezien. De een slingert, de ander laat zich terugzakken, en je hebt van die 'superklimmers' die dwars door je heen omhoog willen. Ondertussen een gesteun en gekreun.

De Cauberg

Hierna een gedeelte wat echt heel snel ging voor mijn doen. 30 km/u en we gingen met rasse schreden op Valkenburg af. Je rijdt daar bijna pardoes de terrasjes op, en meteen links is daar de Cauberg. Heel herkenbaar van TV. Ik moet dan altijd aan Jan Raas denken die daar telkens omhoog gesleept werd door superknecht Henk Lubberding tijdens zijn WK in 1977. De Cauberg is niet supersteil, hij moest alleen bij de 2e lus nog een keer genomen worden. Dan is het andere koek! Volgend jaar in 2004 is de start en finish op de Cauberg, op de zaterdag voor de profrace.

Bij St. Geertruid op 64 km het 1e verzorgings-en registratiepunt. Hier sprak ik nog dorpsgenoot Jan Schilder die in 150 km zou doen. Vervolgens kwamen we een aantal opeen volgende beklimmingen tegen: Boerenhuizen, De Wolfsberg en de Loorberg. Na de Gulperberg volgde de Schweiberg. Ik zat hier nog een half uur voor mijn schema , wat op 24 km/uur uitkwam.

Processie

Bij Camerig een grote opstopping. Hier was op deze dag des heren een heuse processie . Het was een koddig gezicht. Voorop liepen de hoogwaardigheidsbekleders met allerlei vaandels en attributen. Gevolgd door de drumband. Hierachter liep dan een peloton wielrijders van 300 man achteraan te sjokken. In een walm van wierook hoorde je hier en daar gemor en gemompel. De 600 stuks fietsschoentjes maakte een ratelend geluid. Toen de Camerig op met zijn allen, dat was ook een prachtig gezicht. Al die honderden gekromde ruggen slingerde zich langzaam naar boven. Nadat we al een stukje in België hadden gereden naderen we nu het Drielandenpunt met schitterende vergezichten. Hier ging ik bidonnen water versieren bij een restaurant. De fiets op slot. Naar de wc en hup weer op de fiets. Toen hoorde ik een angstaanjagend ratelend geluid; het slotje! Ik schrok me dood, want ik dacht dat mijn achterderrailleur aan flenters was. Het staaldraad van het slotje had zich helemaal tussen de achtertandwielen gewikkeld. Na dik 20 minuten en pikzwarte handen had ik hem weer los. Gelukkig niets kapot!

Verkeerd

Vervolgens richting Mechelen: een registratiepunt. Daar ben ik zo over de matten doorgereden, achter een andere groep aan. Ze gingen linksaf, en hier ging het fout. Mechelen passeer je twee keer, een keer richting België en een keer richting Landgraaf. De hele groep ging dus voor de 2e keer richting België! Dus 2 keer de Schweiberg, en ga zo maar door. Ik hoorde wel: “Dat zit gewoon in de route, dat is altijd zo bij de Amstel Gold Race.” In Teuven in Belgie, 12,5 km vertrouwde ik het niet meer en ben weer teruggereden naar Mechelen. Resultaat: 25 km omgereden…. Daar stond inmiddels wel een motard op de bewuste driesprong aanwijzingen te geven. Hier kon ik Ingrid bellen dat het allemaal een uur uit zou lopen! Gevolg van dit alles was dat ik , logisch, een beetje gehaast ging rijden. Na de Kluisberg moest ik me dat op de Eyserbosweg bijna bekopen. Bij deze berg, waar Michael Boogerd altijd gaat demarreren, moest ik heel erg afzien. Maar afstappen: no way!

Henk Lubberding

Om even voor 15.00u reed ik de renbaan van Landgraaf op. Een gitzwarte lucht barstte even later in alle hevigheid los. Het hoosde van de regen. Shit! Precies bij het wisselpunt. Ingrid zag me gelukkig snel. Regenjas en lange fietsbroek aan. Ik was toch bang voor onderkoeling, het was 14 graden en zeiknat. Er stond 172 km op de teller! Ik moest dus nog 100 km… Drinken en gel(koolhydraten) mee. In de kleedruimte zag ik Henk Lubberding nog. Je zag hem denken: Jullie liever als ik!” Om 15.11u vertrok ik weer. Gelukkig zag ik meteen al kleine groepjes. Nu mijn verstand gebruiken, en gaan! Na 10 minuten begon de zon weer te schijnen en nu voelde ik me net een 'knakworsie'! Wat benauwd zeg. Gewoon doorbijten. Bij de Sibbergrubbe heb ik mijn lange broek weer
uitgedaan. Ik heb me uit kleine groepjes laten zakken. Ben mee gesprongen met anderen. Twee jongens uit Wognum, en een fietsclub die in het zelfde hotel zaten als ik. Die hebben ons fantastisch meegetrokken richting Cauberg voor de 2e keer. Die was nu heel zwaar, na voor mij, 201 km! Nu nog de Geulhemmerberg en de Slingerberg. Omhoog ging ik gewoon weer eigen tempo. Ik haalde die groepjes later weer in. Langs de Maas ging het als een speer. Vlak voor Beek hadden hangjongeren de bordjes verhangen(rechtsaf ipv rechtdoor), gevolg: weer 7 km omgereden. En die jongens stonden ons aan de rand van het bos uit te lachen. Flink hoor!...

Tijdslimiet

In totaal had ik nu al 32 km teveel gereden. De tijdslimiet van 20.00u begon in gevaar te komen. Niet leuk voor Ingrid ook, die stond daar maar te wachten, en met wildvreemde mensen te kletsen in Landgraaf. Ondertussen klom ik over de Lange Raarberg, de laatste steile beklimming, op 241 km. “Zover ben ik nog niet geweest,” drong het tot mij door.

Het was wel een prachtig glooiend gebied. Heerlen begon te naderen. Je kon al een tijdje de skibaan 'Snowworld' zien liggen. Nog 21 km en ik begon het nu moeilijk te krijgen. Verstijven en verkrampen bij de hamstrings en onderrug. Mijn maag hield zich prima. Het ging toch nog steeds op en neer. Alle heuvels rond Heerlen werden nog opgepikt. Bij Kerkrade ging het ineens weer prima,(alsof het paard de stal ruikt!). Ik kon nog meepikken met een leuk groepje en zo reden we om 19.53u de finish over op Megaland in Landgraaf. Kussen van Ingrid, en op de foto. Aan deze monsterrit was een einde gekomen. Bidon, sleutelhanger en foto opgehaald. Heerlijk douchen, en dan is het kicken dat je weer een afstandslimiet hebt overschreden: 279 km door heuvelachtig terrein